هوش مصنوعی: دل به خاطر او از مدت‌ها پیش در حال سرسپردگی است و همیشه در انتظار اوست، مانند سایه‌ای که در جستجوی اوست و باوجود همه‌ی موانع، به راهش ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: کاروان با صدای جرس به راه افتاده و در حالی که گرد فسوس (محل مقدس) را پشت سر گذاشته، به سوی تو می‌آید و بعد از تو نیز خواهد رفت.

هوش مصنوعی: نمی‌توان با شتاب و سختی نفس کشید و به اینجا رسید، زیرا عمر در حال گذر است و نمی‌توان آن را برگرداند.

هوش مصنوعی: صدای شهرت به دشت و کوهستان رسیده است. نام پادشاهان به خاطر این آرزو که در زیر نگین قرار گیرد، به آرامی در حال حرکت است.

هوش مصنوعی: آقای بزرگ چه چیزی از مقام و اعتبارش دارد جز چند لحظه‌ای؟ مثل این است که وقتی بال پشه باقی نماند، ناز و لطافتش نیز از میان می‌رود.

هوش مصنوعی: ای شیخ، اگر این راهی است که تو می‌روی، دست تو را بر حال ما می‌گذارم؛ درد دستت از گردنبند دعا و عبادتت کم نمی‌شود و به زودی از دین دور می‌شوی.

هوش مصنوعی: ای بی‌خبر، زخم دل را مانند صبح تازه کن، زیرا نفس شیرین و پر از نمک تو به آرامی می‌گذرد.

هوش مصنوعی: خاکی که ما از آن آمده‌ایم، نشانه‌ای از شرمندگی و بی‌ارزشی است. مانند آبی که به آرامی و به تدریج زیر زمین می‌خروشد و تلاش می‌کند، اما به جایی نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر همه سرها به آسمان بلند باشد، نشانه و علامت قدم ما در این مسیر نمایان است. پیغام‌رسان ما همچون شمعی که به آینه نگاهی دارد، با دقت و روشنی حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: این دشت و این زمین برای اقامت مناسب نیست و حال و روز ساکنانش را نباید سوال کنی، چون خانه‌ای که به این وضعیت تغییر می‌کند، دیگر قابل سکونت نیست.

هوش مصنوعی: اگر بیدل بود، ناز و عشوه‌ات را برای به دست آوردن من رها می‌کردی و در نهایت همچون سپیده‌دمی که در پی چین‌های پرده می‌افتد، به نزد من می‌آمدی.