هوش مصنوعی: این جمع، قصه‌ای از راز و رمز است که هر نمایی که دیدم، بی‌خبر از سخنی بود.

هوش مصنوعی: این زمانی که من در آن نفس می‌کشم، فرصتی است که در آن احساس ناخوشایند و بی‌قراری وجود دارد؛ مانند لحظه‌ای که در آستانه‌ی قطع یک بند یا ارتباط هستیم.

هوش مصنوعی: برای رهایی از دنیای خیالات و توهمات، باید از وابستگی به خود و دیگران آزاد شویم و از هرگونه حس مالکیت و تعلقات رها شویم.

هوش مصنوعی: در این باغ، جمعیت نهفته هر غنچه به این معناست که پیش از آنکه گل در چشم بیاید، ابتدا فضای سبزی وجود داشته است.

هوش مصنوعی: تکرار نفس باعث شده است که بحث درباره تضادها بین تو و ما مطرح شود. زیرا پیش از این، تو تنها وجود داشت.

هوش مصنوعی: در تنهایی و بی‌کسی‌ام به خواب رفته‌ام، و هیچ‌کس هم‌درد من نیست. ای کسانی که نمی‌دانید، من در این غربت، وطنم را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: امروز از عشق تو دیوانه نیستم. صبح، حسم شبیه پنبهٔ داغ و کهنه‌ای بود.

هوش مصنوعی: ما نیز مانند دیگران به وجود و قید آن وابسته‌ایم و در هر جایی که آن موهای گره‌خورده‌ات را باز کنی، دلتنگی و وابستگی ما نیز به آنجا خواهد بود.

هوش مصنوعی: متأسفانه نتوانستیم دل را از کدورت‌ها و غم‌ها پاک کنیم. صبح چمن، زمانی شفاف و زیبا بود که می‌توانستیم از آن بهره‌مند شویم، اما از آن غفلت کردیم.

هوش مصنوعی: این متن به نوعی اشاره به نقش و اهمیت حیات و سرنوشت انسان‌ها دارد. می‌توان گفت که در کارگاه زندگی، همه چیز به هم مرتبط است و هر کسی بخشی از این زنجیره است. در اینجا به نوعی به هنری اشاره می‌شود که با آن زندگی و مرگ به هم گره خورده‌اند و این نشان می‌دهد که همه ما با هم در یک مسیری حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: من در نهایت به تپش دل مردم پی نبردم و به درک نکردم آن چاه که من را در خود محصور کرده، چاهی است که مرگ من در آن نهفته است.

هوش مصنوعی: فردا متوجه خواهی شد که من چقدر از زندگی و زیبایی‌ها به دورم، چرا که این پوشش لطیف تنها یک زینت ظاهری است و در حقیقت به خود گل بدنم تعلق دارد.

هوش مصنوعی: ماهیت افلاک و ستاره‌های ثابت و متحرک فقط روشنایی خیال ما را به نمایش می‌گذارند و ما در جستجوی حقیقتی هستیم که در این انجمن به هم پیوند خورده‌ایم.