هوش مصنوعی: با ما نه اشک و نه چشم‌اشکی وجود داشت، بلکه ذهن پر از خیال تو و دل سوزان و داغی بود.

هوش مصنوعی: متأسفانه نتوانستیم از فضایی که در اختیار داشتیم بهره‌برداری کنیم. خاکستر وجود ما به اندازه‌ای ارزشمند بود که می‌توانست در سحرگاهان درباره‌اش صحبت شود.

هوش مصنوعی: دل را به امیدی روشن نکردم، زیرا به من ثابت شد که محل عبرت‌گیری من، جایی است که در آن شیشه‌گری می‌شود و شیشه‌ها به راحتی می‌شکنند.

هوش مصنوعی: همچنان که اشک‌هایمان به زمین افتاد، به جایی نرسیدیم. مشکل ما ناشی از لغزش‌هایی بود که از سر بی‌دقتی داشتیم.

هوش مصنوعی: هر غنچه‌‌ای که به شکوفایی رسید، از درونش حسرت و درد بیرون می‌ریزد. این باغ پر از گل‌ها که به خون آغشته شده، نشان‌دهنده‌ی زخم و غم عمیق در دلش است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به تلخی‌های زندگی واکنشی نشان نداد، در این دشت که به نظر می‌رسید تلخی‌ها همچون حنظل هستند، شکر و شیرینی وجود دارد.

هوش مصنوعی: دیدیم که در این دنیا با وجود نابودی، نمی‌توان زندگی را با عقل سلیم و بی‌دردسر ادامه داد. دیوانگی و پریشانی همیشه وجود دارند و زندگی را پیچیده و دردناک می‌کنند.

هوش مصنوعی: ما مانند شبنم هستیم که بدون چشم، وجودمان در فناست؛ زیرا زمانی که کسی ما را نمی‌بیند، در واقع هیچ اثری از ما باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: دل به سرنوشت خود راضی شده و تصمیم گرفته که آرامش را فدای آرزوهایش کند. این آتش زبانه‌کشی که بر بالین اوست، نشان‌دهنده‌ی درد و رنجی است که در درونش احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: تمام خوبی‌ها و بدی‌های دنیا همچون سایه‌های بی‌پایه‌اند و وقتی از هرکس خبری گرفتم، همواره چیزهایی عجیبی شنیدم.