هوش مصنوعی: تا زمانی که دل از جمع و موندن با تو ناامید نشده، ناله‌هایم در این آینه قابل احساس نیستند.

هوش مصنوعی: به هنگام شب که عشق و آرزوی تو دل محفل را پر کرد، شعلهٔ شمع در دل تاب و تلاطم فانوس وجود نداشت.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و جلوه‌های دنیا، فرش زیر پای تو به خاطر راه رفتنت نقش و نگاری دارد که جز پر طاووس به چشم نمی‌آید.

هوش مصنوعی: یاد روزهایی را می‌کند که در جمع دوستان لحظات خوشی را تجربه کرده است. این یادآوری به او می‌گوید که هیچ پیغامی از دوری و جدایی نمی‌تواند جای آن لذت را بگیرد، حتی اگر با صد بوسه هم بیان شود.

هوش مصنوعی: با تلاش برای پرواز، در نهایت عرق عمیق من به زمین ریخت و اشک‌هایم نیز به همین مقدار نشان‌دهنده‌ی ناکامی بودند.

هوش مصنوعی: برای رهایی از شرم و ناامیدی، هیچ چاره‌ای جز حسرت و افسوس باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: برای درک حقیقت درونی و آرامش خاطر، نیاز به کنترل نفس داریم، در غیر این صورت، آزادی ما به این اندازه محدود نمی‌شد.

هوش مصنوعی: بهاری که در خیال او مانند خون به نظر می‌رسد، ما رنگی از آن ندیده‌ایم زیرا که قابل لمس نیست.

هوش مصنوعی: در محفل ما همه چیز نمایشی و فریبنده است، شمعی که در این مجلس روشن نیست، چون چراغی وجود ندارد که نورش را منعکس کند.

هوش مصنوعی: در محلی که محبت و عشق به نظارت و بررسی می‌رسد، دل بیدل ناله و فریادی داشت، اما صدایی برای اعلام آن نبود.