هوش مصنوعی: در شب، جز ناامیدی چیزی برای دل وجود نداشت و افسوس، تنها صدایی بود که شنیده می‌شد.

هوش مصنوعی: این سیل، که مانند ریگ در حال حرکت است، من را از خودم دور می‌کند و آنقدر قوی است که حتی هم نمی‌توانم آینهٔ آبله را که در حال جاری شدن است ببینم.

هوش مصنوعی: دل ناامید، مانند خانه‌ای از افکار، چه کسی است که رنگ اشک را نشکسته است، چرا که صدای زنگی در اینجا وجود ندارد.

هوش مصنوعی: صداهای درون دل بی‌نتیجه بود و چراغ ما با این همه احساس تنها و خاموش مانده بود، اما نورافکن نبود.

هوش مصنوعی: گوش ارباب، محل توجه و نظارت جمع است و اگر این توجه نبود، دل نیز برای شنیدن و جذب اطلاعات کم از صدای طبل نبود.

هوش مصنوعی: ای جنون باوقار، از لباس وجود به راستی، جیب هوس دیگر پرده‌ای برای نگه‌داری ناموس نیست.

هوش مصنوعی: در زمان غفلت و بی‌توجهی‌ام، رمز و راز تو برایم روشن شد؛ وقتی به حقیقت نگاه کردم، تنها چیزی که از آن پرده برداشت، چشم‌های ناظر بود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که یک بار پرواز کردی، مانند آیینه‌ای که نور ماه را منعکس می‌کند، حلقه‌ای داغ از عشق تو بر گردن طاووس وجود نداشت.

هوش مصنوعی: هرچقدر که دل را به محبت یا گرایش به چیزهای مختلف سپردیم، در نهایت پشیمانی و اندوه نصیب‌مان شده است، و در آینه، فقط حسرت و افسوس را می‌توانیم ببینیم.

هوش مصنوعی: سجده‌اش برای من مانند آینه‌ای است که نشان‌دهنده سلامت و آرامشم است؛ چرا که جز زمین بوسیدن، هیچ نشانه‌ای از آرامش را نمی‌شناسم.