هوش مصنوعی: در این بزم پرشتاب، زمان نه گذشته است و نه آینده؛ بلکه حالتی حیرت‌انگیز است. شخصی که در این فضا غوطه‌ور شده، در آینه‌ها تصویری از خود را می‌بیند.

هوش مصنوعی: سوزش و آتش‌سوزی مانند حرارت اسپند از ننگ و عیب مرا نجات می‌دهد، وگرنه وجود من به اندازه‌ای دردناک است که در کنار نفس کشیدن، به مانند زگیل یا گل‌مژه می‌ماند.

هوش مصنوعی: به‌قدری ضعف و ناتوانی در وجودم نفوذ کرده که با هر کلمه‌ای که می‌نویسم، نشانه‌ای از شکایت و درد در آن حس می‌شود.

هوش مصنوعی: هر چقدر که در کوهستان دچار سردرگمی و ترس شدم، کم کم آرامش پیدا کردم. همان‌طور که غبار رنگی که در ساز شکسته ایجاد می‌شود به تدریج به آرامش می‌رسد.

هوش مصنوعی: کاروان ما فقط حسرت جستجوی دنیای فانی را به دوش می‌کشید و هیچ چیز دیگری دنبال نمی‌کرد. نگاه ما به گذشته معطوف بود.

هوش مصنوعی: در درگیری‌ها و مشکلات اجتماعی، مردم به شدت به حفظ آبرو و حیثیت خود نیاز دارند و به همین خاطر، برای جلوگیری از آسیب به احترام و اعتبارشان، باید از روش‌های هوشمندانه و موشکافانه استفاده کنند.

هوش مصنوعی: هر جا که بهار به شکوفایی رسید، غنچه‌ها در حال شکفتن بودند و صبح با لبخند زیبایی از چهره زال، زندگی تازه‌ای را آغاز کرد.

هوش مصنوعی: بی‌نصیبانی که به دنبال دو رنگی بودند، همه چیز را از دست دادند. در حالی که زیبایی او به قدری است که برای هر دو جهان به عنوان نشانه‌ای برجسته شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: دل نتوانست جایی برای کسی دیگر بگذارد، چرا که آنقدر عشق در آن پر بود که مانند خانه‌ای که فقط از نور خورشید پر شده باشد، نمی‌توانست جایی برای دیگران داشته باشد.

هوش مصنوعی: لذت و اندوه لحظاتی از زندگی به سرعت گذشت و آنچه که از عمر باقی مانده است، تنها به نحوه تصور ما از ماه‌ها و سال‌ها وابسته است.

هوش مصنوعی: موضوع سایه و خورشید به خوبی روشن نشده است. من هم مثل سایه‌ام از خودم دور شدم؛ شاید این رفتن، به خاطر آن تماشا و زیبایی بوده باشد که از قبل وجود داشت.

هوش مصنوعی: من در روز وداع تو از درد و غم به حالتی رسیدم که سینه‌ام آتش می‌گیرد. اگر زبانت سکوت می‌کرد و چیزی نمی‌گفت، شاید اوضاع بهتر بود.