هوش مصنوعی: چشم را با مژگان از هم جدا کردن کار دشواری است، و اگر این مشکل وجود نداشت، ناهماهنگی‌های زندگی می‌توانست آسان‌تر و قابل تحمل‌تر باشد.

هوش مصنوعی: زندگی مانند شمعی است که فرصت چندانی ندارد و در اواخر عمرش رنج و شادی را تجربه می‌کند. زمانی که گل به خواب می‌رود و پایش به خار می‌خورد، نشان‌دهنده‌ی این است که زندگی پر از چالش‌ها و دردهاست.

هوش مصنوعی: حسرت‌های ما به خاطر نداشتن آرامش در دل، ما را آزار می‌دهد، و اگر این بی‌قراری نبوده باشد، دیدار ما با یکدیگر می‌توانست نتیجه‌ای زیبا و معنادار داشته باشد.

هوش مصنوعی: امید، مانند مویی که با سفیدی شسته شده باشد، به نتیجه رسیده است. صبحی که ما در آن هستیم، شروعی تازه و خیره‌کننده است، در حالی که شب گذشته سیاه و تاریک بود.

هوش مصنوعی: زمانی به سر آمد که بر بستر خواب آرامیم، اما بدبختی مانند سایه‌ای بر سر ما سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: مانند غنچه‌ای که در سکوت می‌خندد، ما با دل در مشت‌های خود، آرامش را در آشیان خود ایجاد کردیم و به بال‌هایمان شکل دادیم.

هوش مصنوعی: شرم و حیا ما از عرق نکردن، مانند اشک‌هایی است که برای سجده ریخته می‌شود و این وضعیت پاکی ما را به مانند وضویی که از خاک جبهه می‌گیرد، نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: در باغی پرگل، پیراهن تو مانند پرهای زیبا و رنگارنگ طاووس است که جلوه‌ای شگفت‌انگیز دارد. رخت تو به گونه‌ای است که به آتش می‌ماند و زیبایی‌اش به چشم می‌آید.

هوش مصنوعی: در شب‌هایی که چهره‌ات را نمی‌دیدیم، آتش عشق تو در دل‌مان شعله‌ور بود و صدای آه ما مانند درخشش شمشیر جواهرنشان می‌درخشید.

هوش مصنوعی: هرچقدر که از خودم دور شدم، تصویری از محبوب در جلویم می‌آمد و مرا به بازگشت به یاد او وامی‌داشت.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر آه و ناله‌های بی‌دلی‌ام آرام ندارد. اضطراب و تنش من همچون تسبیحی است که باید درون زنجیر و بند قرار گیرد.