هوش مصنوعی: عالم وسعتی ندارد که همت و اراده‌ی بزرگ ما در آن جا بگیرد. همچنین، اگر سنگی از جواهرات بیفتد، نام ما در آنجا خواهد درخشید.

هوش مصنوعی: در جایی که زمین است و فضای بلندی وجود دارد، دیگر چه توقعی از سایه و آثار پا وجود دارد؟

هوش مصنوعی: نفس‌های ما از یکدیگر جدا نیستند و در خانه‌ای که ما هستیم، راحت نمی‌شود نشستن.

هوش مصنوعی: یادآوران این میهمانی کسانی هستند که دیگر در میان ما نیستند. از این افراد می‌توان درس‌ها و عبرت‌های خوبی گرفت، اما بهتر است که به گذشته نگاه کنیم و عبرت بگیریم.

هوش مصنوعی: فرصت به ما اجازه نمی‌دهد که در جایی ثابت بمانیم و راحتی را برگزینیم. مانند آینه‌ای که تصویرش را منعکس می‌کند، باید آماده و هوشیار باشیم تا در لحظات مناسب، عمل کنیم.

هوش مصنوعی: این دنیا پر از هیاهو و شور و غوغا است و ما که به خود مشغولیم، کاش بتوانیم مانند سرمه به آرامی درآییم تا این صدا و شلوغی فروکش کند.

هوش مصنوعی: زندگی تنها به مدت کوتاهی به افراد اجازه تنفس و شکوفایی می‌دهد و گل تا زمانی که بیدار نشده، نمی‌تواند حیا و زیبایی‌اش را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: به خاطر این ترسی که ما داریم، مانند بویی که از گل برمی‌خیزد، برای ما دشوار است که در جایی قرار بگیریم که هیچ چیز جز خود ما نباشد.

هوش مصنوعی: بذار برای مدتی دور هم باشیم، چرا که دنیا در دل ما جا گرفته و دل ما نمی‌داند کجاست در بیفتد.

هوش مصنوعی: در محیطی که دولت و حکومت برقرار است، هیچ نشانه‌ای از خوش‌اقبالی و شادابی وجود ندارد. به جای آن، همه جا صدای ناخوشایند و غم‌انگیز جغدی به گوش می‌رسد که نشانه‌ای از بدبختی است، هر کجا که فرشتگان و یا نیروهای خوب حضور داشته باشند.

هوش مصنوعی: من از مرگ نمی‌ترسم، اما از این می‌ترسم که از رحمت او دور شوم و از نعمت‌هایش بی‌بهره بمانم.

هوش مصنوعی: ای شور و شوق، ما را از این حالت بی‌حرکت و ناامید خارج کن. تا کی باید اینجا بنشینم و بی‌عصا و ناتوان منتظر بمانم؟

هوش مصنوعی: سرمایهٔ افکنده شده و نشان‌دهندهٔ بی‌نشانی است. از رنگ و عطر چه اندازه گل در فضا قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: ما همچون شمع در برابر تقدیر ایستاده‌ایم و به آن تسلیم هستیم، تا زمانی که بر اثر گرما، سرمان به پایین نسود.