هوش مصنوعی: هر کس که از این جمع صفای دل و احساسات خوش را مشاهده می‌کند، حالت نشئگی و سرخوشی را از شراب و موسیقی می‌بیند.

هوش مصنوعی: هر کس که به شوق و جذبهٔ چشم‌های زیبا و دلربای تو بیفتد، می‌تواند با زبانی نرم و دلنشین از روغن بادام بگوید و آن را به تصویر بکشد.

هوش مصنوعی: ناخن پایت به خاطر حنا رنگین نیست، بلکه بهار زیبایی خودش را در این آینه‌ها مشاهده می‌کند.

هوش مصنوعی: سرو زیبایی که در ظاهر به نظر می‌رسد، ممکن است در واقع نقص‌هایی داشته باشد که به چشم نبیند. در واقع، گاهی اوقات آدم‌ها به خاطر نقص‌های خودشان، دیگران را نیز با کج‌نگاهی قضاوت می‌کنند و این نادرستی‌ها را نمی‌بینند.

هوش مصنوعی: در جایی که دیدن عواملی که رنگ و بوی خاصی ندارند، حائز اهمیت است، کسی که از ظواهر خود را بر کنار می‌کشد، می‌تواند به درک عمیق‌تری از معانی واقعی همه چیز دست یابد.

هوش مصنوعی: این خودبزرگ‌بینی و بالاپنداری که در انزوا و تنهایی او وجود دارد، اگر همه ما به آینه تبدیل شویم، او ما را از کجا می‌تواند ببیند؟

هوش مصنوعی: فکر آزاد شدن از زیبایی و جذابیت موهای او اشتباه است، چرا که حتی شانه نیز در آنجا، پشت سر خود او را مشاهده می‌کند.

هوش مصنوعی: اینجا چهرهٔ واقعی تو از ظاهر و تصویر پیداست؛ هر که مرا می‌بیند، نمی‌تواند از تو غافل باشد.

هوش مصنوعی: در این ابیات به این موضوع اشاره شده است که تمامی جهات و طرف‌ها به زیبایی و آینه‌ای از آن تبدیل شده‌اند، اما با وجود این زیبایی، حسِ شرم و حیا در دل انسان به وضوح قابل مشاهده است. سوالی مطرح می‌شود درباره‌ی اینکه این حیا چه اندازه و چه عمقی دارد.

هوش مصنوعی: در دنیای واقعی غیر از حقیقت هیچ چیز تأثیری ندارد. بیدل، همچون آینه‌ای، تنها تصویر ما را بازتاب می‌دهد.