هوش مصنوعی: این افراد نادان و بی‌خبر، در جایی که هیچ‌کس نیست، به خودی خود صدای بلند و نمایشی ارائه می‌دهند.

هوش مصنوعی: دل ما به خاطر سوداگری‌های کسانی که تنها به خیال و گمان اهمیت می‌دهند، چنان افسرده و آشفته شده که آنچه به ما می‌دهند، در واقع نمایی از خود ماست.

هوش مصنوعی: ما به ناچار در غفلت هستیم و تأثیرات یاران را می‌پذیریم؛ آن‌ها به گوش کسانی که نمی‌شنوند، خبر رازها را منتقل می‌کنند.

هوش مصنوعی: در جمع‌های کوچک و کم‌پیشینه، بعضی افراد به خاطر چیزهای بی‌اهمیت و سطحی، مانند صید پشه‌ها، وقت و انرژی را صرف می‌کنند، در حالی که دیگران مثل شهباز توانایی‌های بیشتری دارند.

هوش مصنوعی: ناز و خودبینی، به حالتی عاشقانه از زیبایی و ضعف انسان اشاره دارد؛ زیبایی که در برابر شکنندگی و بی‌پناهی، جاذبه‌ای خاص دارد. در واقع، زیبایی‌های ظاهری همواره تحت تأثیر آسیب‌پذیری‌ها قرار می‌گیرند و بر این اساس، لطافت و آمادگی برای پرواز را به دست می‌آورند.

هوش مصنوعی: غافل نباش که خون من را به سادگی و کم‌اهمیت می‌گیرند؛ دوستی و وفاداری شهید را در نظر داشته باش.

هوش مصنوعی: در جایی که دل به آداب و رازهای عشق آشناست، آتش را به دست کودکانی می‌دهند که گل‌ها را به نوازش می‌گیرند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که کسی به ما توجه نکند و سوالات را از ما نپرسد، ما دندان بر روی لب می‌فشاریم و تنها سکوت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: نفس بی‌قراری و تپش قلب، نشانه‌ای از زوال و فنا است. تو که مدام در حال تلاش و تکاپو هستی، به این حالت دچار می‌شوی.

هوش مصنوعی: دل من به همراه ناله‌ها در باد گم شد و هیچ‌کس از آن باخبر نشد. من از حسی عمیق رنج می‌برم که در صدای موسیقی به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: تو در خودت پیری را احساس می‌کنی، وگرنه مانند دیگران که هر بار برای شروع کارهای جدید نفس تازه می‌کشند، تو هم می‌توانستی این تجربه را داشته باشی.

هوش مصنوعی: ما از خودمان به هیچ جا نرفته‌ایم، پس چرا از پس پرده به ما آواز می‌دهند؟