هوش مصنوعی: خدایا، چگونه می‌توانم به آرزویی که دارم دست پیدا کنم، در حالی که کسی مثل مژه که فقط بر روی ابرو به بلندی می‌رسد، به کمک من نمی‌آید؟

هوش مصنوعی: من از خودم خالی شدم و به صد نیستان شباهت دارم، اما چه فایده‌ای دارد وقتی صدایم از این کوچه‌ها بلند نمی‌شود.

هوش مصنوعی: ناتوانی من اجازه نداد که با زیبایی به رخ بیفتم، چون آبله‌ای هستم که زیر پا نادیده گرفته می‌شوم.

هوش مصنوعی: به دلیل شرمی که از یادآوری زیبایی او داشتم، دل شیشه‌ها شکست و من نتوانستم صدایم را بلند کنم.

هوش مصنوعی: اگر به نتایج و آثار خود توجه کنیم، متوجه می‌شویم که نشانه‌هایی از مشکلات و آسیب‌ها در آن وجود دارد. جمعیت و مردم به جایی نرسیده‌اند و هیچ کجا به اوج نرسیده‌اند.

هوش مصنوعی: ما نه به خاطر نگرانی دیگران و نه به خاطر مشکلات کسی، بلکه به خاطر خودمان در سکوت چیزی نمی‌گوییم و صدای ما در دل خاموشی به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: ما با عزم و اراده‌ای قوی، جام‌های خود را به دوش می‌زنیم و بر آن هستیم که بر مشکلات فائق بیاییم. در این مسیر، چیزی در درون ما وجود دارد که باعث پایداری و قدرت‌مان می‌شود.

هوش مصنوعی: به جز حس نیاز که باعث شرم و ننگ است، در زندگی جاودان چیزی را نیافتیم.

هوش مصنوعی: خطی بر زمین بکش و از هوس‌های زودگذر بگذر. صبر کن تا دیوار اعتبار تو چقدر بلند شود.

هوش مصنوعی: در هنگامی که به کمک دیگران نیاز داری، خودت را در پیش آنها humble و خاکی نشان بده، اما هرگز به چهره کسی که برایت آشناست، با احترام نگاه نکن.

هوش مصنوعی: عشق واقعی تحت تأثیر احساسات سطحی قرار نمی‌گیرد و در محیط‌های ناپسند و پست، نمی‌تواند به اوج و بلندی برسد.

هوش مصنوعی: به خاطر تاثیرات و شرایط زندگی، احساسات و افکار ما به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرند. این موضوع باعث شده که روح و وجود ما از شدت این تأثیرات به نوعی خاص حالت بگیرد و احساساتی چون غم و اندوه در ما ظهور کند.