هوش مصنوعی: فقر و تنگدستی باعث می‌شود که دست خالی فرد به چیزی دلخوش باشد، در حالی که بی‌کاری و نداشتن فعالیت، او را به احساس پشیمانی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: چشم من به خاطر بیخوابی در این مکان در حال ذوب شدن است و هیچ سایه‌ای از غم و اندوه نمایان نیست که پلک‌هایم را ببندد.

هوش مصنوعی: من حتی از حیا نیز شرم دارم، زیرا ننگی که به‌واسطه‌ی مشهور شدن به وجود می‌آید، برای کسی که به پوشش خود اهمیت می‌دهد، جایز نیست که عریان شود.

هوش مصنوعی: دل را غافل مگذار که در بی‌توجهی به تشخیص خوب و بد، همچون گرد و غبار بر آیینه، زنگار ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: تنها در زمان مناسب، معرفی هر ویژگی و کمالی از خود، می‌تواند مؤثر باشد؛ مانند بارش باران که فقط در زمان خود بر دریاچه‌ای در فصل بهار می‌افتد.

هوش مصنوعی: برای اینکه به آرامش و ثبات برسد، هر کسی که ویژگی خاصی دارد باید تلاش و کوشش کند و مانند آسیابانی که به کارش ادامه می‌دهد، با صبر و پشتکار در مسیر خود پیش برود.

هوش مصنوعی: سبحه را چون گرد هم می‌آورند، مانند حلقه‌‍ی زنجیر نیست. وقتی که کفر به آسانی برطرف شود، مسلمان می‌تواند به راحتی در راه ایمان گام بردارد.

هوش مصنوعی: من یک نامه‌ای دارم که بهاری است و طبیعتش مانند صدای پرنده بلبل است. این نامه قبل از اینکه شعر بخواند، به آرامی و با نغمه‌ای زیبا نوشتن را آغاز می‌کند.

هوش مصنوعی: بدون فکر و تأمل، حرف‌های بیهوده‌ام را از خود می‌رانم. ای کاش مانند نی، شرم و خجالت را به وجودم بیاورد.

هوش مصنوعی: شرم از آن‌که دلی دردناک نداشته باشی، نیاز به عرق و تلاش می‌طلبد. ای بیدل، نکن که دیده‌ات برای اشک و اندوه به پیشانی‌ات وابسته شود.