هوش مصنوعی: وقتی امکانات و ظواهر دنیایی به نظم و ترتیب درمی‌آیند، حتی کوه‌ها هم که استوار و محکم هستند، در برابر تغییرات و فشارها واکنش نشان می‌دهند و دچار ناآرامی می‌شوند.

هوش مصنوعی: زبان من و ما مانند شعله‌ای است که از کاغذی آتش گرفته، با کمی فشار دامن، شکوفه‌ها و زیبایی‌ها را منتشر می‌کند.

هوش مصنوعی: انسان‌ها از عدم و نبود به زندگی می‌آیند و در تلاش هستند تا آزادی و آرامش را بیابند، اما این جستجو برای آنها نامحسوس و دشوار است.

هوش مصنوعی: اگر شوق خود را در کنار همت نگه نداریم، به جز پستی و تنبلی چیزی به دست نخواهیم آورد. اگر زمین از خود شکیبایی نشان ندهد، آسمان را هم به دست خواهد آورد.

هوش مصنوعی: این جمله به مفهوم این است که این چیز بلند و کوتاه که به خاطر تنفس گل به وجود آمده، به گونه‌ای طراحی شده است تا افراد بتوانند به کمک آن از خودشان بالا بروند و پیشرفت کنند.

هوش مصنوعی: در اینجا به وضوح ناتوانی و ضعف انسان بیان شده است، اما در عین حال ویژگی‌های تندخو و خشن شخصیت ما را به گونه‌ای شکل می‌دهد که باعث می‌شود احساس خشم و کینه کنیم.

هوش مصنوعی: از آنجا که مهمانان زیادی در زندگی‌ات وجود دارند، نباید به خودت اینقدر سخت بگیری. تو باید به خوبی از مهمان‌هایت پذیرایی کنی و بیش از حد خودت را تحت فشار نگذاری.

هوش مصنوعی: دیروز آسمان حالتی خاص داشت و بارانی که می‌بارید، نشان‌دهنده تمام قدرت‌های جهان بود. این فقط یک نقطه ضعف زودگذر است که به این شکل نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در دل ما یک لبخند محبت‌آمیز ندارد، حتی اگر زخم‌هایمان را بخنداند، اینجا مهربانی می‌کند.

هوش مصنوعی: در داستان عشق، جسم زن به گونه‌ای از خواسته‌ها سخن می‌گوید که به وضوح احساسات و مفاهیم عمیق را بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: از تمام چیزهایی که برای دنیا و آخرت فراهم کرده‌اند، هر چیزی را که برمی‌دارم، جز دل سنگین و ناراحت، چیزی نصیبم نمی‌شود.

هوش مصنوعی: بیدل، آخر به آرزوی پرواز و آزادی اشاره دارد و تنها به همین موضوع می‌پردازد. او با وجود اینکه پر و بالی ندارد، به مدت دو روز در خیال خود احساس می‌کند که در یک مکان امن و آرام نشسته است.