هوش مصنوعی: جهان برای هدف خود تلاش می‌کند، چه با ناتوانی، چه با راز و رمز. اینجا جای آگاهی است، اما ناآگاهی هم وجود دارد.

هوش مصنوعی: هدف و نیّتی که در نفس وجود دارد، به وضوح مشخص نیست. فقط یک حرکت ساده و ناگهانی به گلی پیام می‌فرستد.

هوش مصنوعی: کیست که از این خاکی که در آن زندگی می‌کنیم، به جایی بلندتر نرسیده و با این حال، حتی وقتی که زیر پایش می‌افتد، به تلاش و جدیت ادامه می‌دهد؟

هوش مصنوعی: این انجمن از آنقدر کم‌فرصت است که تا بخواهیم از آن لذت ببریم، شب به پایان می‌رسد و صبح زود با روشن شدن چراغ سحر، همه چیز به اتمام می‌رسد.

هوش مصنوعی: این بیت به احساسی اشاره دارد که در آن، اشک و اندوه ما تحت کنترل نیست و به نوعی از دست ما خارج شده است. همچنین، شوق و آرزوی دیدن زیبایی‌ها، مانند هنری که شیشه‌گر در خلق آثارش به کار می‌برد، در وجود ما شعله‌ور شده است. به طور کلی، این احساس ترکیبی از غم و شوق را در دل انسان به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: در جمع میکشان، سکوتی وجود ندارد و آهنگ خاصی به گوش نمی‌رسد. شیشه‌ی ما چنان لطیف و شکننده است که سنگ نتواند به آن آسیب بزند.

هوش مصنوعی: انسان نادان و بی‌خبر از دانایی و کمال، همیشه در تلاش است که استاد و مربی‌ای را شکست دهد. اما وقتی از آن قطره‌ای که به کمال رسیده یاد می‌شود، آن قطره به مانند گوهری ارزشمند جلوه‌گر می‌شود و در برابر بی‌ارادگی افراد نادان قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: آدمی در هر شرایطی بر ملک سیرت خود تسلط دارد، اما به خاطر مقام و موقعیتش گاهی احساس برتری و ناز می‌کند.

هوش مصنوعی: حرص و طمع شیرین به نظر می‌رسد، اما در واقع تلخی مشکلات و ناکامی‌ها را به دنبال دارد. پس بهتر است از طمع دوری کنید، چرا که ممکن است با عواقب ناگواری مانند درد و رنج روبه‌رو شوید.

هوش مصنوعی: اگر جوهر و ذات فرهاد در این کوه‌ها وجود داشت، هر سنگ و گلی می‌توانست به زیبایی و دلربایی موهای کمری را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: غفلت و آگاهی به وضع دل مانند زنگ و صفاست، و در هر صفتی مانند آیینه عمل می‌کند که پرده‌ها را کنار می‌زند.

هوش مصنوعی: عشق باعث شده است که نتوانم رازهایم را افشا کنم و به همین دلیل، ادب و ملاحظه هم مانع از این می‌شود که به راحتی درباره احساساتم صحبت کنم.