هوش مصنوعی: شوق و لذت فقر باعث می‌شود که انسانی که به فکر خود بزرگی و قلدری است، از نظر اخلاقی و روحی به پایین‌ترین سطح برسد و در واقع، خود را به نوعی ذلیل کند.

هوش مصنوعی: ای دل، مانند آیینه‌ای هستی که از غفلت دوری. چند بار باید از نفس‌ها و سحر هر لحظه غافل باشی تا روز تو مانند شب تیره و بی‌خبر بگذرد؟

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که به تماشای تو مشغولیم، با حالت روانی و نگران به خوشی فرومی‌رویم. اما اگر این احساس و زیبایی پایان پیدا کند، کار ما تمام می‌شود و به سرانجام می‌رسد.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که انسان‌ها در جست‌وجوی زندگی و خوشبختی در میان کوه‌ها و دشت‌ها به دنبال می‌روند، اما در این مسیر از چیزهای ساده و مهم غافل می‌مانند.

هوش مصنوعی: ناتوانی و کمبود قدرت در هر جایی به ما نشان می‌دهد که برای رسیدن به هدف، حتی یک گام کوتاه هم می‌تواند مسیر را تغییر دهد و به ما نزدیک‌تر کند.

هوش مصنوعی: به خاک تبدیل شو؛ زندگی دائمی به کثافات و آلودگی‌ها وابسته است. این تیممی که انجام می‌دهم، تو را از پاکی وضوهایت جدا می‌کند.

هوش مصنوعی: ای نادان از فریب دل، تو رنگ‌ها را به دور می‌چرخانی؛ اما آینه‌ی دل از سال‌هاست که از تصویر تو خبر می‌دهد.

هوش مصنوعی: روی پیشانی ما نشانه‌هایی از سجده و خضوع وجود دارد که نشان‌دهنده وفاداری ماست. عشق مانند هنرمندی ماهر، زیبایی و جلال خود را با مهارت و لطافت به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: شور و حال و شوقی که در یک کاف و نون نهفته است، از زمان‌های دور قابل درک است؛ مثل اینکه در این کوهستان، یک کبک به خوشحالی آواز می‌خواند.

هوش مصنوعی: دوستان هنگام وداع عبارات زیادی برای گفتن دارند، اما بیدل، انسان ناچیز و بی‌چیز، فقط ناله و فریاد از خداوند دارد.