هوش مصنوعی: من مانند شمعی ناتوان هستم که به محض اینکه روشنی‌ام کم می‌شود، زیبایی‌ام از بین می‌رود و مرا از جمع دوستان و بزم خارج می‌کند.

هوش مصنوعی: بیش از آنکه دستان شجاع و نیرومند کسی به من آسیب برسانند، تصویر زیبای او مانند سایه‌ای از حنا بر من می‌افتد و مرا تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: خلقت ناتمام انسان‌ها کمالاتی را که جمع‌آوری می‌کنند، مانند ماه نو به تدریج کم و کاستی‌هایی را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر کجا که زندگی در خطر باشد و انسان‌ها در مورد ناموس و حرمت خود دست به عمل بزنند، تا زمانی که این وضعیت ادامه داشته باشد، همواره درگیر جنگ و خونریزی خواهند بود و چیزی از آنها باقی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: هر فردی در دل خود آرزویی متفاوت دارد و آتش این خانه، که نماد عشق و دلتنگی است، از موی مجنون که نماینده عشق ناكام است، دود می‌کند.

هوش مصنوعی: درخشش و خوشبختی همیشه پایدار نیست و مانند صبحی که زودگذر است، به دست نمی‌آید. تا زمانی که زندگی ادامه دارد، هر فردی در تلاش است و مسیر زندگی‌اش را پیش می‌برد.

هوش مصنوعی: ای انسان بداندیش، از عواقب کارهای خود در امان نباش؛ بدان که وضعیت شیطان نیز باعث لعنت شدن آدمی می‌شود.

هوش مصنوعی: از این میخانه باید افسوس خورد، چون من از آنجا نوشیدنی می‌نوشم و بر روی هم می‌خوابم. در این مکان، چهره‌ام گلگون می‌شود.

هوش مصنوعی: طبیعت انسان به گونه‌ای است که طلا و نقره‌اش می‌تواند درس عبرتی برای او باشد. ثروت زیاد یک فرد باعث می‌شود که مانند قارون که به زمین خود فخر می‌فروخت، گرفتار غرور و تکبر شود.

هوش مصنوعی: اگر به رازهای نهفته فکر کنی، ممکن است به این نتیجه برسی که با سر به زانو گذاشتن، همچون فیلسوفی بزرگ، ناز و ادب را به نمایش می‌گذارند.

هوش مصنوعی: موی پیری به حدی در تدارک و آماده‌سازی برای مرگ است که به مانند صابون سفید می‌شود و به کفن تبدیل می‌گردد.

هوش مصنوعی: نفس باد به تدریج به جایی می‌رسد که باعث ورق خوردن فرش خانه می‌شود و این نشان‌دهنده تغییر و تحول است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که غباری در کمین است، نمی‌توانم آرامش داشته باشم. حتی خاک مجنون نیز در عالم عدم، یاد هامه (دشت هامون) را برایم زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: بیدل به هیچ وجه نباید از تلاش برای درک درد غافل شود، زیرا دل با وجود صدها غم و اندوه، تنها با یک آه موسیقایی به بیان احساسات خود می‌پردازد.