هوش مصنوعی: عقل با وجود تمام تدبیرهای خود نمی‌تواند به روشنی فهمی که یک ذهن عاشق می‌تواند از عشق به دست آورد، نزدیک شود. در عوض، فکر و احساسات مجنون توانایی خاصی دارد که می‌تواند زنجیرهایی را که انسان را نگه می‌دارد، روشن کند و به وجود آورد.

هوش مصنوعی: من دل شکیبایی دارم که هر بار که شمع‌ها را روشن می‌کنم، با آه و اندوه من فوراً روشن می‌شود و به من یادآوری می‌کند که ناامیدی را تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: انسانی که از قبر ما می‌گذرد، با دیدن آنجا به فکر فرو می‌رود و خاک ما می‌تواند هزاران برکت و نور را ایجاد کند.

هوش مصنوعی: ننگ و عیبی نیست که موسیقی بی‌صدا شود، تا زمانی که نوا هنوز باقی است. هنری که در خود دارد، تمام آن عیوب و زیبایی‌ها را به وضوح بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: ظاهر می‌تواند به سن و سال پیری اشاره کند، اما حقیقتاً معنای عمیق‌تری دارد. در واقع، این موضوع به عمق فکر و جدیت در زندگی برمی‌گردد و می‌تواند به روشنی و صفای وجود انسان اشاره کند.

هوش مصنوعی: افراد ناآگاه نمی‌توانند با توجه به نداشتن دانش و آگاهی، حقیقت را درک کنند. هیچ گونه درکی از واقعیت‌ها و مسائل مهم زندگی ندارند. مانند شخصی که در تاریکی است و نمی‌تواند تصویر روشنی از چیزها ببینید.

هوش مصنوعی: از دل گل، می‌توان دریافت که مفهوم بهار چه زیبایی‌هایی را به همراه دارد و این زیبایی‌ها، معانی روشن و شفافی را به ما منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: امشب صدای ناله‌ام نشان‌دهنده ضعف و پیری من است. همچون شمعی که در حال خاموشی است، درد و رنج به من تیرگی می‌افزاید و روشنایی را از من می‌گیرد.

هوش مصنوعی: دانش و آگاهی قلب انسان را مانند ابزار سنجش، از دستگاهی که برای ضبط ناله و فریاد است، آزاد می‌کند و مانند نور روشنی، فضا و وسعت دشت را نمایان می‌سازد.

هوش مصنوعی: از عرقی که بر پیشانی افسون جمع شده، متوجه شده‌ایم که جشن ما را شرم ناشی از اشتباهات‌مان روشن‌تر می‌سازد.

هوش مصنوعی: من از ناپختگی خود انتظار رحمت عشق را دارم، مانند چوب تر که برای روشن شدن به آتش نیاز دارد و زمان‌بر است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به بیدل سر نمی‌زند و ما را از بند دست خودش نجات نمی‌دهد؛ اما این خانهٔ دل‌تنگی ما هنوز هم روشنایی دارد.