هوش مصنوعی: آتش عشق من باعث می‌شود که همه تلاش‌هایم به ناکامی بینجامد و به مرور زمان مرا می‌سوزاند. همچنین، تحمل سختی‌ها و انتظارهایم را به عذاب تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: در جایی که دشمنان در اطراف من هستند، احساس ناتوانی و بی‌عملی می‌کنم. به همین خاطر، برای دور شدن از آنها، آبرویم را به خطر می‌اندازم و شرم می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای کاش به چیزهایی که واقعی نیستند نگاه نمی‌کردم، زیرا درک من از آن‌ها بیشتر از خرابی‌هایی که با خود دارند، مرا ویران می‌کند.

هوش مصنوعی: من و تو در مکانی گرفتار شده‌ایم که مملو از عذاب و ننگ است، به حدی که این عذاب بر من غلبه دارد و مدام مرا آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: شبنم که به صبح نزدیک می‌شود، نمایانگر وجود من است و خنده‌ام مانند گلی است که هنوز شکفتن نگرفته و عطرش را پخش می‌کند.

هوش مصنوعی: من وجودی نامشخص و ناپیدا دارم، اما سال‌هاست که به‌طور کوچک و ناچیز، عشق از میان دیوان آفتاب مرا می‌سازد و انتخاب می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر پارچه‌های نرم و گران‌قیمت من نباشند، پس بی‌تردید، حتی تکه‌پاره‌های گلی فقر هم می‌تواند خواب مرا دچار مشکل کند.

هوش مصنوعی: من با ظاهری ساده و بیرونی منتظرم تا عمق و حقیقت را بشکافم. در واقع، آنچه که می‌بینی تنها جلد من است و من در تلاش هستم تا محتوای واقعی خود را نمایان کنم.

هوش مصنوعی: من هرچقدر هم از پیری و ناتوانی‌ام شکایت کنم، او هرگز به من توجهی نمی‌کند و از نظر او، ارزش من به اندازه دو عدد صفر است که تاثیری در حساب و کتاب ندارد.

هوش مصنوعی: سایه‌ای غمگین و ناامید هستم، اما توجهی به من نمی‌شود. آفتاب زندگی‌ام البته می‌تواند من را روشن کند، اگر خودم را بدون پوشش و آشکار نشان دهم.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم در چه موقعیتی قرار دارم، اما در حالی که در بارگاه بزرگ الهی هستم، کسی از بیرون با نام بیدل به من خطاب می‌کند.