هوش مصنوعی: در ابتدا، در حالت عدم و ناوجودی، زبانت را باز می‌کنی تا صدای ساز و آواز به وجود آید و نواهایی را بسازی.

هوش مصنوعی: هر بار که نفس می‌کشی، صدای زیبای تو حالتی از شور و شوق در دنیای بی‌نظم ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: هر زمان که اجازه می‌دهی تا حرفی بزنی، همانند جبرئیل روح‌القدس، احساس آزادی و زیبایی می‌کنی.

هوش مصنوعی: نیرنگ و فریب اعتبار فصل بهار را با هم چه رنگ‌های جالبی که به این زیبایی نمی‌زند.

هوش مصنوعی: شام ابدی در دل تو جا دارد و از نخستین صبح، سخنان تو را شروع می‌کند.

هوش مصنوعی: هرگونه رنگ و عطر که در بهار جدید به مشام می‌رسد، تصویر و انعکاسی از خیال تو را خلق می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر فطرت تو در فضاهای معنوی و یاد خدا پرواز نکند، حتی خاکی که از نظر ظاهری مرده و بی‌حرکت به نظر می‌رسد، نمی‌تواند جایگاهی برای تو باشد.

هوش مصنوعی: از این باغ، صبحی طلوع کرده و گلی وجود ندارد که لبخند تو جادو می‌کند و زیبایی می‌آفریند.

هوش مصنوعی: این فضا تا کجا زیر پای زیبایی تو آسیب نبیند؟ انتخاب تو به تنهایی می‌درخشد و جلو می‌آید.

هوش مصنوعی: در جمع و محفل هیچ ارزشی برای شب و روز وجود ندارد، چراکه چشمان تو با یک پلک زدن، همه چیز را دوباره روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: به زیبایی‌های این گلشن خیالی نگاه کن که کدام رنگ شکستهٔ تو، پرواز می‌کند.