هوش مصنوعی: اشک و غم از سرشت ماست، اما قلب ما هیچ‌گاه حسرت نمی‌خورد. این کودک که به مدرسه ادب می‌رود، هرگز این درس را فراموش نمی‌کند.

هوش مصنوعی: وسوسه‌ها نمی‌توانند رابطهٔ مستحکم یقین را از هم بپاشند و ناله‌های بی‌دلیل نمی‌توانند حوصلهٔ کوه‌مانند را تحت تاثیر قرار دهند.

هوش مصنوعی: آفتاب تابان زندگی ما را دچار آسیب نمی‌کند، چرا که عبرت و تجربه از آنچه در اطراف‌مان می‌بینیم، مانند آینه‌ای بر رفتار و سرنوشت ما تأثیرگذار است و ما را از رنج‌ها و مشکلات آینده آگاه می‌سازد.

هوش مصنوعی: زندگی ما در دست اسباب و علل زودگذر است، و زمان زیادی برای ما باقی نیست. اشک‌هایی که بر گونه‌مان می‌ریزند، نمی‌توانند ما را از غم و اندوه برهانند.

هوش مصنوعی: شبنم، به خاطر نداشتن بال و عدم توانایی پرواز، خود را در آینه به نمایش می‌گذارد و هیچ‌چیز دیگری جز عرق و اندوه نمی‌تواند طاقت ما را تحمل کند.

هوش مصنوعی: احساس عشق و آرزو تنها به دو نفس کشیدن صبحگاه که با شادی و خنده همراه است، محدود نیست.

هوش مصنوعی: از آغاز، راز وجود ما روشن شده است. ناتوانی ما از ظهور و بروز احساسات و اندیشه‌های‌مان به رشد و پیشرفت ما مانع می‌شود، تا زمانی که پا از آغاز برداشت نکنیم.

هوش مصنوعی: دل‌های‌تان را به خاطر غم‌ها بسوزانید و اشک‌هایتان را مانند قطره‌ای شفاف در نظر بگیرید تا شراب به لبه‌ی جام نرسد و آن را لبریز نکند.

هوش مصنوعی: در اینجا به این موضوع اشاره شده که تفاوتی بین جمع و تنهایی وجود ندارد و در هر دو حالت، شخصیت یا ماهیت واقعی خود را نمی‌توان پنهان کرد. همچنین به زیبایی و حقیقت اشاره شده که همواره باید در زندگی با آن مواجه شویم.

هوش مصنوعی: هر کسی که از انجام کارهای نفس خودش بوی اثر را بگیرد، حتی اگر در تمام عالم خوش‌نشینی و ناز کند، کاری از پیش نخواهد برد.