هوش مصنوعی: هر کجا که تو با ناز و elegance خود قدم برمی‌داری، دانسته می‌شود که چگونه زیبایی و جلالت در آنجا درخشان است و حتی بازتاب آن در آب آینه، مانند یک کشتی روان، جلب توجه می‌کند و حیرت را ایجاد می‌نماید.

هوش مصنوعی: زخمی که از تیغ تو خوشحال و خندان است، خون ریخته‌اش را چمن زعفران می‌کند.

هوش مصنوعی: چشمانت به گردهمایی نگاه می‌کند که در آن کسی وانمود می‌کند که متوجه نیست و نیز نیازی به سرمه ندارد، اما از دلش ناله‌ای بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: از فرصت‌هایی که دیگر به دست نمی‌آیند، باید بهره‌برداری کرد. اما در این میان، آنکه در حاشیه و بی‌تحرک مانده، در چه محیطی می‌تواند به زندگی خود ادامه دهد؟

هوش مصنوعی: سکوت کن بر درون خود، وگرنه با بی‌احترامی هر لحظه ممکن است مانند آینه‌ای که شکسته می‌شود، آسیب ببینی.

هوش مصنوعی: ما از رفتار ناپسند دشمن در آرامش خود آسیب می‌بینیم، مگر اینکه دلسوزی و محبت خودمان ما را تحت تأثیر قرار دهد و مراقبمان باشد.

هوش مصنوعی: شعله‌ای که از وجودم برمی‌خیزد، به دنبال هدفی می‌گردد و مانند شمعی است که در تلاش برای رشد و زندگی، استخوان‌های مرا می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: تغییر وضعیت یا جانب من به خاطر ترس از درد و آلامی که به من هجوم می‌آورد، ناعادلانه به نظر می‌رسد. چون می‌ترسم که این درد چنان مرا در بر بگیرد که آسودگی و آرامشم را از من بگیرد.

هوش مصنوعی: در خاک من نشانی از زوال و نابودی نیست، خواب بی‌محتوا نمی‌تواند مژه‌ام را سنگین کند.

هوش مصنوعی: من با صفت‌هایی از بسمل (کسی که ذبح شده) ورق را به حالت سکته درآورده‌ام و تنها یک سطر از خون نوشته‌ام تا شاید سبقم (لحظه‌ای از شتاب و تپش) را به حرکت درآورم.

هوش مصنوعی: من تصور نمی‌کردم که غبار، مانند سپیده‌دم، مرا با دقت جمع کند تا به آسمان راهی بسازد.

هوش مصنوعی: شکل من، مانند تصویر افسانه‌ای عنقا، تنها همین صداست و چیزی بیشتر نیستم تا آینه‌ام مرا آزمایش کند.

هوش مصنوعی: ای آینه، عیوب و نقص‌های مرا به نمایش بگذار تا عرق و زحمتم به خوبی پنهان شود.

هوش مصنوعی: نخوان مرا داستان بدبختی‌هایم، که امیدوارم سرنوشت دیگری برایم رقم بخورد و همچون شب‌های تاریک نشوم.