هوش مصنوعی: خاطرهٔ زیبایی او به یک لحظه می‌تواند چنان درخشان شود که هر جا به او نگاه کنی، سایهٔ مژگانش بر چشمانت می‌افتد و احساس شرم به تو دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر کسی به طور بی‌توجهی نگاهی بیفکند، می‌تواند حتی یک خانه پر از آینه را با یک مژه ویران کند.

هوش مصنوعی: زیبایی و لطافت او به حدی است که هیچ کس نمی‌تواند دل را به او بسپارد. پس غیرت و غیرت‌مندی کجا رفته است که این زیبایی را نادیده بگیرد و در دل خود آتش عشق و شوق را شعله‌ور کند؟

هوش مصنوعی: ای کاش که افکار بی‌محتوا و بی‌فایده‌ام مانند موجی از دریا، یک لحظه به چیز ارزشمندی تبدیل شوند و مرا به خود نزدیک کنند.

هوش مصنوعی: وقتی زمان را از دست می‌دهی و آینه دل شکسته‌ات را می‌بینی، یأس و ناامیدی به سراغت می‌آید. حالا در این شرایط، به جای ناله و زاری، بهتر است سعی کنی به خودت کمک کنی.

هوش مصنوعی: در عمق دندان‌های شوق، حسرتی از لب وجود دارد که اگر دندان‌هایم را به پوست دست بزنم، بوسه‌ای شادی‌فزون ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: در آغوش من لباسی وجود دارد که از عدم ساخته شده است، تا زمانی که از این طرف رنگ تو مرا بی‌پرده کند.

هوش مصنوعی: عشق نمی‌گذارد که انسان در برابر خود تسلیم شود و به راحتی از چهره‌اش و آنچه در دل دارد، پرده‌برداری کند. به همین ترتیب، در آینه، تصویر کسی که غرق در عشق است، به خوبی پنهان می‌ماند و در وضعیت ناخوشایندی قرار نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگرچه حالتی از ناامیدی و کمبود شور و شوق وجود دارد، اما زمانی که این احساس شوق دوباره بیدار شود، مثل آبله‌ای که بر پا ظاهر می‌شود، می‌تواند به شدت و به طور ناگهانی اثرگذار باشد و حتی قادر است مانند شمعی در برابر توفان، با قدرت درخشیدن و مقاومت کند.

هوش مصنوعی: اگر سر مجنون در دشت بچرخد و در وسط طوفان رو به سمت خود بگیرد.

هوش مصنوعی: دنیا پر از تصویر و خیالات است که نمی‌تواند مرا فریب دهد. فردی غیرمومن، آن نگاه جاذب را نمی‌تواند به کسی که مومن است، تبدیل کند.

هوش مصنوعی: بیدل از آنجا که در دل نرگس هستم، جرات ظلم و ستم را دارم. مگر اینکه خاکم بر سرمه بیفتد و فقط درد و غم را فریاد کند.