هوش مصنوعی: تقلید از دیگران چه فایده‌ای دارد، من که طوطی‌وار فقط حرف می‌زنم و مثل آینه به خودم ظلم می‌شود.

هوش مصنوعی: تلاش و زحمات من مانند غباری است که به جایی نمی‌تواند برسد؛ حتی اگر او بخواهد با دامن خود از من دوری کند، این تلاش فایده‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: ما با احتیاط نزدیک آتش رفتیم و سوختیم، تا ببینیم آیا کسی دیگری هست که شمع را روشن کند و خم کند.

هوش مصنوعی: نفس انسان مانند صبح زود است که به سرعت می‌گذرد و فرصتی برای درک نیستی به وجود نمی‌آورد.

هوش مصنوعی: مراقب باش که آرام و بی‌دغدغه به خاک برسی و اجازه ندهی که تصور بی‌پایه زندگی‌ات را به شمارش قدم‌هایت وادارد.

هوش مصنوعی: خواجه‌ای بی‌احساس و مغرور در برابر نور آفتاب به آرامی گریخته و به حالت ورم‌کرده درمی‌آید.

هوش مصنوعی: خود را بیشتر از آنچه که هستی، پایین‌تر از واقعیات قرار نده. تلاش کن تا به ثبات و آرامش درونی‌ات آسیب نرسانی.

هوش مصنوعی: هر جا که جایی برای نابودی وجود دارد، باید شرم و حیا بر پیشانی من نقش ببندد.

هوش مصنوعی: پرواز می‌کنم، اما متأسفانه، جایی برای ایستادن و پیدا کردن امنیت نیست و نتواستم دام یا مشکلی پیدا کنم که پروازم را متوقف کند.

هوش مصنوعی: اگر آفتاب بر دامن تو بخورد و آن را خشک کند، دیگر جایی برای شرم و عذرخواهی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: خود را خالی و بی‌فروغ بدان و دانایی و کارهای خود را به کنار بگذار، زیرا مردم بی‌فکر در مورد آغاز و نبودن چیزها فقط حرف‌های بی‌معنا می‌زنند.

هوش مصنوعی: من از این کوچه و خیابان‌های پر از ستم و بی‌عدالتی عبور کرده‌ام و حالا به دنبال سایه‌ای هستم که بر سرم بیفتد و به من محبت و رحمت کند.