هوش مصنوعی: لاغری و ضعف من به حدی رسیده است که مرا از همه چیز دور کرده و در دنیای غربت و تنهایی قرار داده است.

هوش مصنوعی: هیچ کس تا حالا از وضعیت فقیرانه من باخبر نشده است و همه چیز به گونه‌ای است که در چشم دیگران، من مانند یک موجود ناتمام و ناقص به نظر می‌رسم.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به احساسات درونی و جنگ بین تمایلات و خواسته‌هایش اشاره می‌کند. او می‌گوید که نمی‌تواند به خاطر حرص و طمع به چیزی که می‌خواهد برسد، چرا که آتش دلش همچنان می‌سوزد و به خاطر این احساسات داغ، نمی‌تواند ساکت بماند. به طور کلی، به کشمکش بین خواسته‌ها و واقعیت‌های زندگی می‌پردازد.

هوش مصنوعی: این جمله به مفهوم این است که درک سطحی و آسان از قدرت جادو و سحر، نوعی تحقیر و ذلت است که باعث می‌شود انسان از موقعیت واقعی و معنوی خود دور شود. در واقع، درک نکردن عمق مسائل و تنها نگاه کردن به ظواهر باعث می‌شود که انسان از ارزش‌های بالای وجودی خود بی‌بهره بماند.

هوش مصنوعی: تحصیل دانش بدون نتیجه، مرا از پیشرفت بازداشت و آگاهی از نواقص و کاستی‌هایم را به من نشان داد.

هوش مصنوعی: شوق و ذوقی که به امید دل شاد کننده‌ای بود، به «لن‌ترانی» تبدیل شد و مرا در آتش کوه طور انداخت.

هوش مصنوعی: من دربارهٔ نوشیدنی تحقیقی خواندم که خطی کهنگی را در جای تاریک حیرت برایم روشن کرد.

هوش مصنوعی: ناتوانی مانند گرد و غبار از آسمان به آن سمت می‌تاخت و قدرت خون در زمین به زور من را به زمین انداخت.

هوش مصنوعی: هیچ کس که به حقیقت وجود آدمی و مرگ آگاه باشد، نمی‌تواند با اعمال ناپسند خود به خاطر منفعت‌های زودگذر زندگی دنیوی، به جایی برسد. کسی که به عمق مسائل پی ببرد، از زندگی بی‌معنا و پوچ در قبرستان‌های خود ساخته دور خواهد ماند.

هوش مصنوعی: خدایا، کمک کن تا از یاد و خاطر نازنینت، خیالات و افکار غیرمفیدی که من را از یاد تو دور می‌کند، فراموش شود.

هوش مصنوعی: من از خرد پرسیدم که چرا سبب قید علاقه‌ها را داریم، آن خرد پاسخ داد که من به همین طبیعت اولیه‌ام در چاه غفلت افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: چرخ روزگار از دل خاک، این همه مسایل و مشکلات را برای من به وجود آورده است و ناتوانی من به جنون و دیوانگی غرورم افزوده است.