هوش مصنوعی: در هر جایی که تلاش و شورش جنون به عزم و اراده ضربه بزند، کوه‌ها نیز فرو می‌ریزند و دشت‌ها در برابر ناله‌های شدید و مصیبت‌ها تسلیم می‌شوند.

هوش مصنوعی: دل از یاد لبخندهای محبوبش و درد ناشی از آن می‌لرزد، مانند زخمی که وقتی رویش نمک می‌پاشند، احساس بیشتری از درد می‌کند.

هوش مصنوعی: از ابروی او نسیمی می‌وزد که با زیبایی شوخ و فریبنده‌اش، می‌تواند ناز و لطافت در شاخ‌های غزالان را بشکند.

هوش مصنوعی: شکستن دل به خاطر زیبایی زلف او چندان سخت نیست، زیرا این قدرت را دارد که یک عالم را به فکر و پریشانی بیندازد.

هوش مصنوعی: کسی که به عمق موضوعی فکر کند، به راحتی نمی‌تواند از روی نسخه‌ای سطحی که نشان‌دهنده دیوانگی است، قضاوت کند و به معنای واقعی آن پی ببرد.

هوش مصنوعی: ما به زیبایی و بی‌توجهی ابروی او دل داده‌ایم. ای خدا، ما امیدواریم که این مینا (نوشیدنی) همان‌طور که در طاق نسیان می‌شکند، ما را هم از یاد ببرد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در حضور محبوب آنقدر جسور نیست که به چشمان او زل بزند و نگاهش را بشکند.

هوش مصنوعی: اگر دل آگاه و دانا به حرف‌های بی‌اساس و ناآگاهانه گوش دهد، حتی کوه نیز از ناله و شکسته‌خوری تحت تأثیر قرار خواهد گرفت و تسلیم خواهد شد.

هوش مصنوعی: با افراد ستمگر و قدرتمند همیشه باید با احتیاط رفتار کرد. اگر کسی واقعاً مرد باشد و جرأت داشته باشد، باید در موقعیت‌های سخت، همانند سنگی استوار عمل کند و نه مانند شیشه که به راحتی شکستنی است.

هوش مصنوعی: بهتر است که سخاوت و مهربانی در برابر ظلم و ستم برتری داشته باشد، حتی اگر فردی با علم و دانشی باشد. در واقع، کمک به نیازمندان و مهربانی در برابر بیدادگری، ارزشی بیشتر از دانش خشک و بی‌روح دارد.

هوش مصنوعی: گریه کردن بر روی سختی و ناهنجاری‌ها فایده‌ای ندارد. برای نرم شدن و تغییر حالت، باید با مشکلات رو به رو شد و از آن‌ها گذشت، مانند این‌که سنگ را در آتش بگذاری تا نرم و شکستنی شود.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که چرا باید همواره نگران یا ترسان باشی از چیزهایی که هیچ ارزشی ندارند و مانند میوه‌های بی‌مغز و بی‌خاصیت هستند. بهتر است چیزهای بی‌فایده را رها کنی و اجازه دهی که دیگران آن‌ها را بشکنند یا کنار بگذارند، زیرا هیچ فایده‌ای برای تو ندارند.