هوش مصنوعی: کجا است شور و شوق لیلی که دوباره دلش را به خاطر عشق مجنون بیازارد و خاک او را با یادش غبارآلود کند؟

هوش مصنوعی: باد طومار بلندی از عشق و جنون را به دور خود می‌پیچاند. اگر آه من در بیابان نمایان شود، تأثیر عمیقی بر آن خواهد گذاشت.

هوش مصنوعی: در باغی که زیبایی اش درخشان است، قامت تو تا ابد همچون سرو راست نمی‌ایستد.

هوش مصنوعی: از دل ما نیز می‌توان شادی و سرور ساخت، چنانکه از ذوب کردن سنگ، هنرمند می‌تواند مینا بسازد.

هوش مصنوعی: آسمان برای من می‌خواهد که بتوانم دردهایم را ترمیم کنم و به هرکجا که بروم، ناله‌ها و شکایت‌هایم را به صدا درآورم.

هوش مصنوعی: من در آرامش خود مانند تکه‌ای خاک هستم و آنچه نگهدارنده‌ام است، نیرویی بالاتر از قدرت چندین نفر است. اما هنوز هم در دل این آرامش، اضطرابی وجود دارد که کسی باید آن را به اجرا درآورد.

هوش مصنوعی: در آن طرف تاریکی، جز نور نمی‌توان یافت و دیدن چهره خداوند تنها برای کسی ممکن است که از دنیا روی برگرداند.

هوش مصنوعی: در نهایت، همه اعتبارها و ارزش‌های دنیوی مانند نقشی که بر روی آب بماند، نابود می‌شوند. اینکه چه کسی در این دنیا مقام و موقعیتی دارد، چندان اهمیتی ندارد و نیازی نیست که بر روی جواهرات نقش بسته شود.

هوش مصنوعی: من قبل از خلق جهان، از آسمان درخواستی داشتم که امروز به من پاسخ می‌دهد و فردا هم ادامه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: صحبت کردن درباره معنا نیاز به دقت و تأمل دارد. کمی سکوت کن تا دل بتواند به روشنی احساسات و افکارش را بیان کند.

هوش مصنوعی: لذت زندگی با دل‌های یخ‌زده و بی‌احساس این زمان افزایش نمی‌یابد و شیشهٔ زندگی فقط با نوشیدن شراب در جام ما می‌تواند ذوب شود.

هوش مصنوعی: در دل هر چیز زشتی، حسرتی وجود دارد که به زیبایی آن می‌افزاید. این به این معناست که اگرچه ممکن است برخی چیزها زشت به نظر برسند، اما ناچیز بودن آن‌ها می‌تواند ما را به دنبال زیبایی‌ها سوق دهد.