هوش مصنوعی: دل دوباره مست و سرمست است و به حالت بی‌خودی می‌خواهد چیزی بنویسد. لیوان در حالتی از حیرت، آینه را به مانند شیشه‌ای زیبا و رنگین جلوه می‌دهد.

هوش مصنوعی: زندگی، به من چیزی نده که فقط تصویر خیالی‌ام را نشان می‌دهد. من غمی ندارم اگر آینه به خودکفایی برسد.

هوش مصنوعی: ما از خود دور شده‌ایم و حالا مانند غباری به زمین افتاده‌ایم. از آن روزی که دلتنگی و بی‌قراری ما مانند طواف، دور ما می‌چرخد.

هوش مصنوعی: فریاد بزن تا از حال و هوای عشق تو رهایی یابم. هر کسی که از خود فارغ شود، می‌تواند به عوالم بلندتری دست یابد.

هوش مصنوعی: من به دنبال فرصتی هستم تا از دلم بگویم و احساساتم را بروز دهم، اما در سکوت و تنهایی غرق شده‌ام، مانند حبابی که در خاموشی می‌جوشد. امیدوارم که بتوانم صحبت کنم و از خودم رها شوم.

هوش مصنوعی: به تلاش و کوشش خود ادامه بده، چرا که ممکن است روزگار فریبکار به راحتی و آرامش تو آسیب بزند، همان‌طور که زیبایی یک پارچه دیبا ممکن است به آسانی از بین برود.

هوش مصنوعی: حتی در غیبت و نبود خود نیز به یاد زندگی خواهیم بود، اگر آن شعله‌ی خاموش به یاد برخی از تپش‌ها و زنده بودن‌ها بیفتد.

هوش مصنوعی: اگر بار تسلیم را بر دوش بگذارم و همچون سایه‌ای از آن پیروی کنم، تا آنجا که بدنم را در این مسیر فانی کنم و با این وجود، تمام دنیا را به خضوع وادار کنم.

هوش مصنوعی: صدای ناله و درد من در سکوتی که به خود گرفته‌ام، پنهان است و این علاقه‌ام به بیان غم و اندوه، من را می‌ترساند که مبادا دیگران آن را کشف کنند.

هوش مصنوعی: بدون اینکه در محفل وصالش به دور کعبه طواف کنم، حس نمی‌کنم که در دل دریا، تنها گردابی وجود دارد که بتواند راهی برای عبور فراهم کند.

هوش مصنوعی: خوشا آن حال و هوای شاداب بهار که از زیبایی خود، دل هر ذره‌ای را مثل مینا زیبا و درخشان می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که مانند بیدل، به دور دل‌ها بچرخد، برایش فرقی نمی‌کند که کعبه یا بتخانه را معادل سنگی در مسیر خودش بداند.