هوش مصنوعی: دل‌ی که غمگین و پژمرده است، نتوانسته شعله‌ای از ترس را به خود بکشاند. آیا باید به زمین بچسبم یا به آسمان بروم؟ چه دیوانگی‌ای می‌تواند به وجود بیاید که من را به جنون برساند؟

هوش مصنوعی: در دنیای پر از آرزو و لذت، ما از خود بی‌خبر و فقط تشنه‌ی خواسته‌هایمان هستیم. چه فرقی می‌کند که از هنر صفر بگوییم، به جز اینکه این فقط باعث بیشتر شدن ناله‌ها و دردهای ما می‌شود.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که زیبایی و جذابیت چشمان او، دنیایی از احساسات و افکار مرا تحت تأثیر قرار می‌دهد. وقتی او را از دور نگاه می‌کنم، گویی تمام غم و اندوه من به صورت غبار در می‌آید و با هر نگاه او به من، مانند بوقلمون که با مژه‌هایش جلب توجه می‌کند، احساس خاصی به من دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: از درد دل ناتوانم، نشانی به یاد او نخواهم داد تا مبادا آن دست نازنین به جای دلخوری، زخم زده و خون ریزد.

هوش مصنوعی: به این مرحله از ضعف و ناتوانی رسیده‌ام که از کارهایی که انجام می‌دهم شرمنده‌ام. حتی اگر به کسی که کم‌ارزش است، امکانات و ابزار زیادی بدهم، او باز هم می‌تواند به خوبی از آنها استفاده کند و به موفقیت برسد.

هوش مصنوعی: پای انسان به اوج می‌رسد و به عرش بالا می‌رسد، به‌گونه‌ای که تلاش‌های کوچک و ناچیز در مقابل این بلندی، درمانده می‌شوند.

هوش مصنوعی: نه داستانی با طعمی شیرین داریم و نه آهنگی که ما را شاد کند. پس از پرده گوش ما چه امیدی داریم که چیزی بی‌مورد و بی‌فایده بیرون بیاید؟

هوش مصنوعی: من از سرانجام و سرنوشت خودم بی‌خبرم و به وسوسه‌های جدید نمی‌پردازم، زیرا اگر شاخۀ بخت من روزی گلی به بار آورد، ممکن است به ناگاه دردسر و مشکل جدیدی را برایم به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: چمن به سبب بارش باران به شکلی حیرت‌انگیز شده است و بیدل به تماشای آن نشسته است. باران، گویی قطره‌ای از روانی‌اش را بر زمین می‌افکند که دلی را متاثر از خود می‌کند و به فکر فرو می‌برد.