هوش مصنوعی: بدون توجه به این‌که پارچه‌های مختلفی مانند بوربا و مخمل برای پوشش تهیه می‌شود، هر چیزی که می‌بینیم، خواب و خیال‌هایی را برای ما می‌سازد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند لباسی از حقیقت زندگی بپوشد، چون دروغ و توهم مانند تار و پودهایی در آب‌های سراب بافته می‌شوند.

هوش مصنوعی: نفس ما چه جادویی دارد که به راحتی ما در این دنیای پیچیده و پر رمز و راز دچار می‌شود و تنها با این بازی‌های پیچیده، ما را سرگرم می‌کند.

هوش مصنوعی: ما و شما که بی‌خودید، فقط در حرف‌هایمان به خود می‌بالیم؛ در حالی که حقایق واقعی، مثل تولید پارچه‌های نازک و زیبا، در کارگاه‌هایی واقعی و روشن انجام می‌شود.

هوش مصنوعی: به خطوط نوشته‌های او بی‌توجه نباش، زیرا چشمان او به دنبال ایجاد مشکل و فتنه هستند و در این بین، مشغول بافتن خواب‌هایی برای فریب دادن هستند.

هوش مصنوعی: در جایی که نفس و درون را نمی‌شناسی، متوجه نمی‌شوی که در اینجا هزاران درد و غم به هم متصل می‌شوند و به مانند یک رشته به هم بافته می‌شوند.

هوش مصنوعی: تلاش و زحمت در این دنیا تنها به کشیدن نفس‌های طولانی شباهت دارد. همچون عنکبوت که به دور خود تار می‌تند و دنیای خود را می‌سازد.

هوش مصنوعی: به خودت زحمت نده که برای نگهداری و ثبات لباس عوضی فکر کنی، در دنیایی که تویی مردم به دنبال ایجاد تغییرات و انقلاب هستند.

هوش مصنوعی: چمن به سرخی خون درآمده و بهار کجاست؟ هنوز ابرها رنگ‌هایی برای زندگی به زمین نمی‌دهند.

هوش مصنوعی: از تیزی و شجاعت دوست، سر ما به آسمان بلند شده است. بیدل (شاعر) در حال مشاهده است که همچون حبابی در زیر خیمهٔ ناز و زیبایی فراموش شده، همه چیز به زیبایی و نشاط می‌سازد.