هوش مصنوعی: در اینجا شخصی به زیبایی و آراستگی خود اشاره می‌کند و بیان می‌کند که چگونه ادب و تربیتش باعث می‌شود که او در هر جنبه‌ای از زندگی‌اش تأثیرگذار باشد. او به گونه‌ای است که مثل موجی، زیبایی و ارزش‌های خودش را در هر سمت و سویی منتشر می‌کند و احساس می‌شود که از همه جهات بر او تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: برای نشان دادن زیبایی و جذابیت، باید آداب و نزاکت را رعایت کرد. در این بهار زیبای گل، شکوفه‌ها با شرم و احترام به یکدیگر خم می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر در باغی قدم بزنی، هر جا که نگاه کنی، ignorance وجود دارد؛ اما با دانش، بلبل با نغمه‌خوانی‌اش تو را سر شوق می‌آورد. در حالی که قمری فقط با صدای کوکو در می‌آید.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دنیا و ستاره‌ها در حرکت هستند، از انسان‌ها انتظار آرامش نداشته باش. فکر نکن که این واقعیت‌ها همیشه پایدار می‌مانند، چون حتی پلنگی که آتش به جان آهو می‌اندازد هم از عدم آرامش حکایت دارد.

هوش مصنوعی: هنگامی که نفس به حرکت و رفت و آمد افتاد، توهمی را در گذشته و آینده می‌بافد. اما وقتی که از این پیوند جدا شد، به یکباره از مرکز خود بیرون می‌زند.

هوش مصنوعی: ارتفاع و بلندی قصر ناز تفاوتی با هم ندارند، آن چین‌های مایل روی پیشانی به آرامی بر ابرو تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم به گونه‌ای خودم را نشان دهم که وقتی به خود نگاه می‌کنم، تصویر او را در آینه ببینم.

هوش مصنوعی: از انتظار و تهمت‌هایی که به من می‌زنند، رنج و درد زیادی می‌کشم. این درد به اندازه‌ای عمیق است که احساس می‌کنم خون در رگ‌هایم با یاد گذشته‌ها به تپش در می‌آید و ناله‌کنان به من می‌گوید.

هوش مصنوعی: ای پروردگار، کجا قدرت و تسلطی که باید باشد، فرو رفته است؟ ارزش و بزرگی این دنیا به اندازهٔ سنگی است که بر سر ترازویی سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از ضعف و fragility خود می‌گوید و به نوعی احساس ناامیدی و شکست را ابراز می‌کند. او به این موضوع اشاره می‌کند که اجزای وجودش (احساسات و حالاتش) به قدری ضعیف و شکننده شده‌اند که نمی‌تواند به راحتی ابراز شود، شبیه شمعی که در حال ذوب شدن است و با روشنایی‌اش تنها بر روی چهره‌اش تأثیر می‌گذارد.