هوش مصنوعی: نگاه زیبا و دلربایت مانند جامی است که رنگ آن چه تأثیری می‌تواند بگذارد؟ آیا ممکن است که این زیبایی دیوانه‌وار شود و قلمی در سرزمین‌های دوردست بنویسد؟

هوش مصنوعی: به دلیل زیبایی و دلربایی چشمان تو، من نگرانم که مبادا این زیبایی به جای لطافت، به سنگینی و سختی بدل شود.

هوش مصنوعی: در باغی که چمن در کنار تو به تماشا نشسته است، گل‌ها از دستان تو رنگ می‌گیرند و حنای دست تو به آنها زیبایی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: با تلاش و کوشش نمی‌توان گرد و غبار خاک را به آسمان برد، همان‌طور که دستان تو نمی‌توانند به دامن زیبایت چنگ بزنند.

هوش مصنوعی: دل حوصله‌ای ندارد و کسی نمی‌تواند آن را به دست آورد، حتی اگر بر این دل‌های کوچک قفل بزند.

هوش مصنوعی: باز کردن چشم‌ها برای شمردن نفس‌های خود ماست. دیگر چه میزان می‌توان به تأخیر انداختن را تحمل کرد؟

هوش مصنوعی: جهان محلی است برای دل‌ها و احساسات. باید مراقب باشی که در این فضا چیزی باعث کدورت یا آزار نشود. آینه‌ای که در اینجا وجود دارد نباید تیره و زنگ‌زده شود.

هوش مصنوعی: دل شکستگی، انگیزه‌ی دیوانگی و بهانه‌جویی را به همراه دارد؛ چرا که اگر شیشه‌ای را بشکنم، رنگ آن بر زخم‌های دل می‌زند.

هوش مصنوعی: دست نوازش آسمان لحظه‌ای به ما نشان داده است که گاهی خشم و غضب باعث می‌شود زمین شبیه پلنگی خطرناک شود.

هوش مصنوعی: تو از خودت فاصله گرفته‌ای، پس کجا رفته آن دیوانگی که بتواند به آگاهی جهان لبخند بزند؟

هوش مصنوعی: به ضعف و ناتوانی خود اعتراف کن و از آن عذرخواهی نما تا مشکلات و مصائب کمتر بر تو فشار بیاورند و آسیب کمتری به تو برسد.

هوش مصنوعی: از ناامیدی من، قدحی پر از درد و غم دارم. اما آن روز که من به شدت افسرده‌ام، کسی چه نیازی به سنگ زدن به شیشه‌ای دارد که خودم ندارم؟