هوش مصنوعی: زمانی بود که به خاطر عشق، از تمایلات دنیوی‌ام آزاد شدم و مرا از قفس زندگیم بیرون آوردند.

هوش مصنوعی: ما با خیال و آرزوهای بلند و زیبا زندگی می‌کردیم، اما ناگهان با واقعیت تلخی روبه‌رو شدیم که مانند یک موریانه از ما روبرویمان را خراب کرد.

هوش مصنوعی: برای یادگیری از حادثه‌های زندگی، من در دورانی پر از آشفتگی و اضطراب به شمارش نفس‌هایم پرداختم.

هوش مصنوعی: خون خشک من به اندازه‌ای کم است که نمی‌تواند جریان داشته باشد. در نهایت، وقتی از پوست خارج شوم، صد بار مثل عذاب، دچار درد و رنج می‌شوم.

هوش مصنوعی: تصور به گونه‌ای از خود بی‌خبر شد و در مسیر خود، نشان‌هایی از دیگران به جا گذاشت و رفت.

هوش مصنوعی: من به غباری که از ظلم روزگار بر من نشسته است، ناز می‌کنم، زیرا این غبار به خاطر محبت و مهربانی دادرسی است که به سراغم آمده است.

هوش مصنوعی: در جستجوی همه مسافران گم‌شده در این دشت، چه کار می‌توان کرد؟ آن‌ها بی‌بدن به دنبال قافله‌ای هستند.

هوش مصنوعی: شکایت من از فراموش‌کردن دوستانم نادرست است، زیرا از روی ادب قدم جلو گذاشتم، اما آن‌ها مرا به فراموشی سپردند.

هوش مصنوعی: سخت کار کرده‌ام و برای دنیا زحمت کشیده‌ام، بیدل، چه کار کردند که در نظر دیگران به چشم من نادیده آمدند؟