هوش مصنوعی: از شرم عشق، آسمان‌ها سر به خاک نهادند، زمانی که نوزاد چشمانش را باز کرد و سرش را پایین آورد.

هوش مصنوعی: هوای قصر موسیقی کمرنگ شده و در عذر و بهانه‌های مختلف، همه بر تصمیم‌های نافذ و محکم تأکید بیشتری کردند.

هوش مصنوعی: خرد به دنبال صد نوع خواسته، به جنون و دیوانگی رسید، زیرا که چشمان شخص، به نمایی که در مقابلش بود خیره شده بود.

هوش مصنوعی: در خیال مستی و نوشیدنی، دوستانی که در این حال به سر می‌برند، دل‌های شیدا و عاشق را در جام و لیوان ترسیم کرده‌اند.

هوش مصنوعی: روز قیامت است که افرادی که از خود خالی شده‌اند، در دریاچه بی‌نهایت عدم، کشتی آرزوهایشان را طلب می‌کنند.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر شرم و خجالت به معبد می‌رود، از شدت عرق‌ریزی‌اش تا جایی پیش می‌رود که خوب وضو می‌گیرد.

هوش مصنوعی: برای درمان زخم و پارگی‌ لباس، باید تلاش زیادی کرد؛ اما کسی که سرنگون شده، تنها با دوختن و ترمیم نمی‌توان او را نجات داد.

هوش مصنوعی: ما از آنجا که عاجز و ناتوان هستیم، همه افکار و تصورات ما به صورت نقش و نگارهایی بی‌پایه و اساس درآمده‌اند و مانند شکسته‌های چینی، کار ما به زحمت ساخته شده و تنها با تلاش و هنر دیگران شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که در دنیای بینش و شناخت، سکوت و اندیشه به نوعی نوشته و تفسیر می‌شود. به جای اینکه کار دیگران را با چشم عادی ببینند، حقایق را در دل خود نگه داشته و به نوعی پنهان می‌کنند. به عبارت دیگر، اوضاع و احوال را به شکلی مخفیانه و با دقت زیر نظر دارند و به جای به نمایش گذاشتن آن‌ها، درونی‌سازی می‌کنند.

هوش مصنوعی: در دنیای طبیعی، با وجود ناکامی و تلاش بسیار، برخی از چیزها نیز وجود دارند که از روی خوشبختی یا زیبایی، انسان را تحت تأثیر قرار می‌دهند. این مفهوم به نوعی نشان دهنده‌ی تضاد بین تلاش‌های فردی و زیبایی‌های طبیعت است.

هوش مصنوعی: از دور، احساس محبت و غیرت نسبت به کسی به وجود آمده است که باعث شده تمام نزدیکان و دوستان گمان کنند همه‌ی توجه و فکرشان به اوست.

هوش مصنوعی: تلاش مردم با علم و کار، به نتیجه مفیدی نرسید و این حقیقت را چوبیدل درک کرد که به هیچ عنوان نباید به خوش باوری اکتفا کرد.