هوش مصنوعی: ذره تا به بیداری هزاران آینه برهنه کردند، اما ما هرگز آشکار نشدیم، هر چه را که ظاهر کردند.

هوش مصنوعی: در حیرت زیبایی کسی که عرق کرده بود، دل و چشمانم را مانند آینه‌ای روشن و درخشان کردند.

هوش مصنوعی: زیبایی او به قدری خاص و منحصر به فرد است که نمی‌توانیم از کسی نشانی از آن بگیریم. او همچون بوی گلی است که در آینه‌ای پنهان شده و نمی‌توان به راحتی به آن دسترسی پیدا کرد.

هوش مصنوعی: دل هر بخشی از چمنزار پر از زیبایی و دلربایی است و ما را به خاطر هوای کسانی که ما را آشفته کردند، متأثر می‌کند.

هوش مصنوعی: سرو، درخت زیبای قد بلند، را بخواه که نفس‌های افراد عاشق و سوخته را در آغوش می‌گیرد و آن‌ها را از درد و زخم‌های بسیاری که دارند، آرامش می‌بخشد و به نظم می‌آورد.

هوش مصنوعی: تلاش و کوشش، اصل و پایه‌ی تمام نمایش‌ها و تظاهرهاست. در این میان، حواستان به این زیبایی که با مژگان‌ها شکل گرفته، باشد و از تماشای آن لذت ببرید.

هوش مصنوعی: وضعیت تسلیم به جنون، جایی است که دل در آرامش و آسایش است. این دریاچه گرانبها را مانند جواهری از چاک لباس بیرون آوردند.

هوش مصنوعی: عشق به خاطر شرمندگی، وفاداری را فراموش نمی‌کند. آتشی که به خاطر محبت، تبدیل به آب شد، همانند آتش زرتشتیان است که مسلمانان را تحت تأثیر قرار دادند.

هوش مصنوعی: بی‌خیالی چه می‌کنی که برایت سخت باشد، گوشهٔ دل نیکو به تنگی افتاده و دنیای ممکنات را محدود کرده‌اند.

هوش مصنوعی: بیدل در این بیت به احساسات تلخ و سنگین خود اشاره می‌کند و می‌گوید که دلش از آن کلافگی و غم سنگین شده است. او مانند سپند که برای راحت‌تر سوختن به سختی می‌تواند شعله‌ور شود، از درد و رنج خود صحبت می‌کند و می‌افزاید که این سوختن برای او آسان گردیده است. در واقع، او به چگونگی تحمل درد اشاره دارد و نشان می‌دهد که گاهی اوقات، دردی که بر دوش انسان است، به نوعی برایش عادی می‌شود.