هوش مصنوعی: اگر از سرنوشت فنا و ماندگاری آگاهی داری، خندیدن به این موضوع در واقع یک بهانه برای عبرت گرفتن است، پس به این خنده‌ها بخند.

هوش مصنوعی: رشد گل‌ها و آغاز بهار چه نیازی دارد، در حالی که زیر لب کسی که در سختی‌هاست، مانند کسی که به پاهایش زخم افتاده، می‌خندد.

هوش مصنوعی: ای شعله، تو در فشار و ناملایمات، به دنیا آمده‌ای، اما بدان که می‌توانی در این شرایط دشوار هم بخندی و امید داشته باشی.

هوش مصنوعی: مزار شهید عشق دیگر نیازی به گل ندارد، ای غنچه لب، تو بر روی خاک من بیا و بخند.

هوش مصنوعی: فرصت برای دیدن روزهای آینده محدود است. ای گل بهاری، برای خدا لبخند بزن، چون به زودی بهار خواهد رفت.

هوش مصنوعی: خداوند! پاک کردن غبار چهرهٔ نیازمندان، نشانه‌ای از فقر است. اگر بر ثروت بخندی، دیگر نیازی به گریه بر فقرا نیست.

هوش مصنوعی: چندین صبح زود زیبایی‌ها و خیال‌های زیبا جلوه‌گر شد و مانند یک گل، تو نیز از لب بام به آسمان لبخند بزن.

هوش مصنوعی: در اوج غم و اندوه، گاهی حتی شاید بخندید، مانند اشکی که با دندان‌های نمایان ریخته می‌شود، بی‌آنکه بتوانید به راحتی احساسات خود را کنترل کنید.

هوش مصنوعی: صد گل بهاری که منتظر یک جنون توست، آتش را به دلت بیاور و از سر تا پا بخند.

هوش مصنوعی: با صبح گفتم چه چیزی باعث شادی و خوشحالی تو شده است. او پاسخ داد که کمی از سخت‌گیری و تعصب خود کم کن و بخند.

هوش مصنوعی: در شب زندگی ما، مانند شمعی که می‌سوزد، جوانی بسیار گریه کرد و اکنون که پیری فرارسیده، تو باید با شادی گل بکنی و بر صبح زندگی‌مان بخندی.

هوش مصنوعی: در بهار عمر، شکفتن و سرزندگی چه لذتی دارد؛ ای کسی که از نفس حیا غافلی، بهتر است لبخند بزنی.