هوش مصنوعی: بی‌نیازان از هر دو جهان، با قدرت و شجاعت، در میان دریا و خشکی به پا خواسته‌اند و شعله‌ای از آتش که از مواد خشک و تر برخاسته، در خود گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر ویژگی‌های ذاتی و فطری آن‌ها، هیچ‌گاه انتظار نداشتند که در میانه زندگی ناپدید شوند، به همین دلیل مانند غباری که در هر گذرگاه به پرواز درمی‌آید، به راحتی و بی‌وقفه در حرکت‌اند.

هوش مصنوعی: اگر پهلوانی بود، کسانی که از این جمع مانده بودند، مانند شمعی از شب تا سحر با یک عصا برمی‌خاستند.

هوش مصنوعی: در این دشت و در برابر چالش‌ها، افرادی که از آزادی و آزادگی سخن می‌گویند، کم نیستند. برخی از آن‌ها در موقعیت‌های دشوار، همتشان را جمع کرده و برای دفاع از آزادی تلاش می‌کنند.

هوش مصنوعی: کاش سرنگونی این دانش‌ها به خاطر شرم از شکست می‌بود، خاک بر سر کسانی که از پیروزی بلند شدند.

هوش مصنوعی: مردم به طعم و مزه زندگی و احساسات دیگران بی‌توجه بودند و به همین خاطر، گویی از خواب بیدار شده و به سرعت برخواستند.

هوش مصنوعی: در اینجا به وضوح نشان داده می‌شود که گاهی اوقات برای گریه کردن هم دلی نیست و امیدی وجود ندارد. شمع‌ها با نداشتن انرژی و بی‌حالی، مانند چشمی تر و پر از اشک، روشنایی و نشاط خود را از دست داده‌اند.

هوش مصنوعی: آسوده‌خواری و راحت‌طلبی نداشتند و از زوایای مختلف تلاش کردند. مانند امواج دریا که به عقب می‌روند و در عین حال گوهر‌هایی را به سطح می‌آورند.

هوش مصنوعی: برای خودبزرگ‌بینی و تکبر جایی قائل نشو، زیرا افرادی که در مقام و رتبه بالا قرار دارند، به هنگام احترام و تعظیم، با تواضع و فروتنی رفتار می‌کنند و سرشان را به نشانه احترام می‌فشاردند.

هوش مصنوعی: آبیار درختان نخل این باغ به قدری شرم داشت که تا کمر در گل فرو رفتند، اگرچه زمانی برخواستند.

هوش مصنوعی: هیچ کس در این جمع لحظه‌ای برای ما انتظار نکشید، افسوس به یاران که زودتر از ما رفتند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به مقایسه آزادگان و اسیران اشاره می‌کند. او می‌گوید که آزادی و رهایی از قید و بند، چنان است که انسان‌هایی که روح آزاد دارند، مانند نیشکر از زمین سر بر می‌دارند. به این معنا که آنها می‌توانند از محدودیت‌ها و سختی‌های جسمی فراتر روند و به سوی آزادی گام بردارند.