هوش مصنوعی: گذشتگان که از نگرانی‌های خود رها شده‌اند، در هر کجا که باشند، در دنیای آرامش به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: وقتی که اشک شمع به خاطر عشق سرازیر شد، گویی این اشک‌ها همانند دانه‌های درخشانی بودند که از چشمانش جاری شدند.

هوش مصنوعی: ناله‌های ما از درد و ناامیدی به جایی رسیده که به خون تبدیل شده است. کدام رشته از این پیچیدگی و گرفتاری تاکنون نرشته و پاره نشده است؟

هوش مصنوعی: آنان که کنترل و هدایت خود را در دست دارند، آرزوی بهره‌برداری از زیبایی‌ها و هنر را دارند و مانند تیرهایی که به سوی شکار پرتاب می‌شوند، در جستجوی آزاد شدن از قید و بندهای خود هستند.

هوش مصنوعی: به عاشقان، هرچقدر هم مقام و جایگاه درخشان داشته باشند، باز هم مانند اشک‌های لطیف و نازک جاری می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر دوستان و کسانی که از عشق تو بهره‌مند هستند، به تو آسیبی نرسانده‌اند، پس دیگرانی که از تو دور شده‌اند، به من نزدیک شده‌اند.

هوش مصنوعی: چه زیبایی‌ای دارد وقتی که شبنم بر گل‌ها نشسته و آن‌ها به شکلی دل‌انگیز خود را نشان می‌دهند، در حالی که آب و غباری که در نگاه‌ها وجود دارد، شکسته نمی‌شود.

هوش مصنوعی: از ساز آرامش و آسودگی، صدایی به گوش می‌رسد که نشان می‌دهد افرادی که در عالم ادب و معنا زندگی می‌کنند، در حقیقت وجود ندارند.

هوش مصنوعی: کدام موجی از پشیمانی آن‌قدر قوی است که نتواند کسانی که آسیب دیده‌اند را فرا ببرد؟ همه‌ی آن‌ها به دنبال نجات و رهایی هستند.

هوش مصنوعی: در این دوران، حرف‌ها و سخنان امیدواری کم‌رنگ شده و به یأس تبدیل شده است. بیدل، احساسات و درونیاتش را بیان کرده و معنای عشق و دلبستگی را که قبلاً پنهان کرده بودند، آشکار کرده است.