هوش مصنوعی: حاضرین از دور صدای بلندی مرا شنیده‌اند و به انبوه جمعیت شباهت می‌دهد. هرچند چشمانم باز است، اما آنچه را که می‌بینم از طریق گوش‌هایم به درک می‌رسانم.

هوش مصنوعی: من به خاطر شوق و ذوقی که دارم، هیچ ارتباطی به زاهد و انسان‌های افسرده ندارم. من همچنان با شور و نشاط خود، مانند کسی که دو جام شراب در دست دارد، به زندگی ادامه می‌دهم و با شوق می‌جوشم.

هوش مصنوعی: آیا زنگی که بر روی آئینه خورشید نشسته، می‌تواند زیبایی و روشنی آن را بپوشاند؟ من که در حالت سکرات و نشئه هستم، چطور حالا که درد و رنج را تجربه کرده‌ام، کسی متوجه حال من نشده است؟

هوش مصنوعی: من همچون شمعی در رکابی ایستاده‌ام و اگر سرم به زمین بخورد، دیگر مرا نخواهند دید.

هوش مصنوعی: در جایی که صحبت از عشق و زیبایی معشوقه‌ای می‌شود که حالتی مست و سرخوش دارد، دوستان و یاران هم کمتر دیوانه نیستند، اگر که با دقت نگاه کرده باشند.

هوش مصنوعی: نفس آلوده به گناه و تهمت، همچون صبح که عریان و بی‌پوشش است، در دلم درگیر است و می‌خواهد آن را بروز دهد، اما من ظاهرم را حفظ کرده‌ام و نشان نمی‌دهم که درونم چه حالتی دارد.

هوش مصنوعی: در فضای فقر و تنگدستی من، مانند شعله‌ای از آتش، حس امنیت و آسایش وجود دارد. دیگران در این نورانی بودن، مصلحت‌ها و شرایط را مشاهده کرده‌اند و من در طبیعت آرامش و سکوت خودم باقی مانده‌ام.

هوش مصنوعی: دختر نازنین من با صورت زیبا و عطر خوشی که دارد، در دکان گل‌فروشی، لبخندی بر لب، در حال خرید گل‌ها دیده شده است.

هوش مصنوعی: در حال حاضر فکر می‌کنم که گذشته به استقبال من آمده است و به نوعی در نظر من، امروز همان روزی است که دیروز آن را دیده‌ام.

هوش مصنوعی: عطر و زیبایی بیدل مانند شبنم است که بر روی گل‌ها نشسته و صبحگاهان نشان از حضورش دارد. هرگاه که در جایی گل کرده‌ام و شکوفا شده‌ام، با دلی سرشار از شرم و حیا به دور و بر نگاه می‌کنم و می‌دانم که دیگران به من خیره شده‌اند.