هوش مصنوعی: مانند یک مروارید در یک قطرهٔ آب، من به وضوح نمایان هستم. مغز و اصل معنای وجودم را از وجود خودم جستجو می‌کنم، که در واقع استخوان و ساختار وجود من است.

هوش مصنوعی: تا پایان دنیا باید زندگی آواره‌ای داشته باشم و سخت تحت فشار هستم، چون تیر مشکلم از نُه کمان به طرفم پرتاب شده‌اند.

هوش مصنوعی: غیر از افسوس چه چیزی می‌توانم از این مکان پر از حسرت دریافت کنم، چرا که در این دنیا مانند میهمان بی‌نعمت و بی‌پولی هستم.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم به کجا می‌روم و هدفم چیست، در دنیای عجیب و غریب وجودم، کنترل و هدایت زندگی‌ام از دستم خارج شده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نباید از توجه دوستانش بی‌نصیب باشد؛ چرا که احساس خجالت در شرایطی که کسی به تنهایی و بدون حمایت باشد، ناگزیر است.

هوش مصنوعی: کسی را به من نشان بده که مرا از فروختن خود رهایی بخشد، چرا که دستگاه تسلیم و انفعال همگان مرا تحت فشار قرار داده‌اند.

هوش مصنوعی: من جز حیرت در درجات دیگر چیزی نمی‌بینم، زیرا مانند زمین نازک‌سرشت خود را بدون آسمان می‌دانم.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم رازهای نهانی را به وضوح بیان می‌کنند و اشکی که در دلم دارم، با موسیقی من سازگار است.

هوش مصنوعی: با وجود تمام ناتوانی‌ها و ضعف‌هایی که دارم، دل‌نگرانی‌هایم را تنها برای خودم نگه می‌دارم، به اندازه‌ای که دیگران با من مهربان شده‌اند.

هوش مصنوعی: یا باید سرم را به سنگ کعبه بزنم یا بی‌سر و پا در راه دیر بروم، مرا از آن درگاه بیرون کرده‌اند.

هوش مصنوعی: زندگی نمی‌تواند با وجود سرنوشت کارِ خود را پیش ببرد. هر چیزی که من بودم، همان‌طور که باید، به وجود آمده‌ام.

هوش مصنوعی: از ماجراهای آوارگی‌ام سوال نکن، زیرا مانند پرنده‌ای هستم که نفس در بال‌هایش خانه‌اش را ساخته است.