هوش مصنوعی: با آمدن فصل خزان، آرزوهایم را دوباره زنده کرده‌اند و مانند صبح روشن، من را از تاریکی شکست و غم بیرون آورده‌اند.

هوش مصنوعی: باید بگویم که تا نگاهی محبت‌آمیز به من بیندازد، باید از درون خودم ذوب شوم؛ زیرا مانند حیا در محیط زیبایی، به‌گونه‌ای در آنجا آب می‌دهم و زندگی می‌بخشم.

هوش مصنوعی: احساسات عمق و وسعتی پیدا کرده‌اند و به خاطر تفکرات و خیالاتم، دل من به درد آمده و اشک‌هایم به نوعی بر روی این درد سوار شده‌اند.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم که آیا این تصور من است یا نشانه‌ای از سردرگمی‌ام که مانند سرابی در دوردست‌ها چیزی به من اعتبار داده‌اند.

هوش مصنوعی: من در حیرت هستم که چرا به من آئینه‌ای داده‌اند در حالی که جلوه‌ها بی‌رنگ هستند و آئینه‌ها هم تفاوتی ندارند.

هوش مصنوعی: زخم‌های محرومیت تمام وجودم را فرا گرفته و به قدری حال من بد است که انگار مژگانم با درد و غم به خودم آسیب زده‌اند.

هوش مصنوعی: من از ابتدا در کارآگاهی خود، به خاطر فنا و نابودی، سرم را پر از غبار کرده‌ام و چشم‌هایم آکنده از سرمه است.

هوش مصنوعی: من در حال حرکت هستم و نمی‌دانم به کجا خواهم رسید. بار دردهایم را بر دوش دارم و ناله‌های من همراهم است.

هوش مصنوعی: قبل از این نتوانستم به زیبایی تو نگاه کنم، اکنون یک آخرین نگاه به من هدیه شده و خاطرخواهم را به آتش عشق تقدیم کرده‌اند.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که در حال سوختن و پرواز است، اما اینجا در دام دنیای فانی گرفتار شده‌ام. شکارچه‌ای است که نظرش به من جلب شده و مرا به زمین کشانده‌اند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم با کدام معیار باید ارزش خود را بسنجید، چون به اندازه‌ای در نظر خودم کوچک شده‌ام که از حیثیتی که دارم، شرمنده هستم.

هوش مصنوعی: بوی وصال چه کسی است؟ من در باغ امید با حالی پر از یأس و ناامیدی خود را آماده کرده‌ام و منتظر مانده‌ام.