هوش مصنوعی: آب و رنگ باعث شده‌اند که زیبایی و تازگی بهاری را تجربه کنم، اما در عین حال، افسوس دستاوردهای گذشته‌ام را از من گرفته و خیلی به خاطر آن‌ها نگرانم.

هوش مصنوعی: در دنیای غفلت، کسی نمی‌تواند مرا تحت تسلط خود درآورد؛ در عوض، تجاربم به نوعی عبرتی شده‌اند که در چشم کسی که بیناست، نگریسته می‌شوند و من به نوعی شکار آن عبرت‌ها و تجارب هستم.

هوش مصنوعی: حالت پر شور و نشاط من خارج از غم و اندوه است. ناله‌های شوق و عشق من چه شده است؟ آیا نی به آن‌ها جان بخشیده و مرا سوار نکرده است؟

هوش مصنوعی: از اشک‌هایی که به یاد تو از چشمانم جاری شده، به چشم‌هایم زنجیره‌ای از صدها چراغ روشن شده است که در انتظارم هستند.

هوش مصنوعی: در روزگار سختی که همه چیز می‌سوزد، خوش‌حال می‌شوم که در دشت دیوانگی، هر جا نشانه‌ای از امید یا روشنایی باشد، برای آن می‌فهمم و قربانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نسیمی می‌وزد، و من عریان و بی‌پوشش هستم، آتش وجودم احساس می‌شود؛ بگونه‌ای که خاکستری را به عنوان پرده‌ای برگزیده‌ام.

هوش مصنوعی: بر روی چه کسی می‌توانم تهمت نادانی بزنم، وقتی که برخی از افراد نادان، بی‌خودی مرا به عنوان مجنون و احمق می‌شناسند و اعتبارم را زیر سؤال برده‌اند؟

هوش مصنوعی: یافتن خود به اندازه‌ای دشوار است که مثل تماشا کردن در آیینه می‌ماند. من در جستجوی خود، دنیایی را به چالش کشیده‌ام.

هوش مصنوعی: من ناله‌ها و زاری‌های زیادی کرده‌ام، اما چه فایده‌ای دارد؟ دل غمگین و ناامید من فقط مرا شبیه به کوه عزلت و سکوت کرده است.

هوش مصنوعی: سوار بر عرشه‌ای بودم که زیبایی‌اش مانند امواج دریا بود و زمانی که به زمین آمدم، گوهرهای گرانبها را بر دوش خود حس کردم.

هوش مصنوعی: وضع من مانند داستان‌سرایان نیست، که در آن دردسرها به وجود آید؛ من همچون خاموشی در حالت سرخوشی قرار دارم.