هوش مصنوعی: روزی روزگاری، افرادی که به وفا و صداقت شناخته می‌شدند، دل‌ها را از خود دزدیدند و به جای آنکه در این دریای گنج‌ها بمانند، وسایل زندگی خود را به ساحل بردند.

هوش مصنوعی: گذشته از آینده در این جمع به پرواز درمی‌آید، آنچه که در برابر چشم‌ها قرار دارد، از دل‌ها گرفته شده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از حال هیچ‌کسی باخبر نشد. یا دوستان شمعی روشن کرده‌اند و در حال جشن و شادی هستند، یا کسی را از جمع برده‌اند و در حال غم و اندوه به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: در برابر صاحب‌نظران و ثروتمندان، انسان ناگزیر از نیاز و خواهش خود احساس غم و اندوه دارد، زیرا به خاطر بی‌توجهی‌ها، بسیاری از افرادی که به آنها مراجعه می‌کنند، حرمت و آبروی خود را از دست داده‌اند.

هوش مصنوعی: ما در برابر دو جهان، مانند یک تصویر مشخص نیستیم؛ چرا که تصویر ما از آینه، از مقابل برده شده است.

هوش مصنوعی: ما از سر تا پا مانند شمعیم و به همین خاطر یک عذر و بهانه‌ مان به راحتی قابل مشاهده است. رنگی که از روی ما به نمایش گذاشته شده، بی‌توجهی و تنبلی زیادی را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: از بالای سر تا نوک ناخن، در این مکان تسلیم، هر چیزی که آوردیم به نذر تیغ قاتل سپرده شده است.

هوش مصنوعی: گرد ما، مقصد تلاش‌ها تا کجا آرام می‌گیرد؟ نامه‌ها در هر سو به بال سعی، قربانی شده‌اند.

هوش مصنوعی: باید دقت کرد که نمی‌توان در همه جا به راحتی افراد را مشاهده کرد، زیرا گاهی اوقات زیبایی و دلربایی آن‌ها در مکان‌های خاص و با تدبیر خاصی نمایش داده می‌شود. مانند لیلی که تنها در محلی خاص و با شرایط خاصی حضور دارد و دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: در جستجوی آرامش، بیهوده تلاش می‌کنی؛ چرا که کسانی که از این سرزمین رفته‌اند، با خودشان آرامش را برده‌اند.

هوش مصنوعی: از جادوی این مکان نپرس، زیرا مردم تنها خیالاتی را که از آن به دست آورده‌اند، به عایدی تبدیل می‌کنند.

هوش مصنوعی: این درختی که نشانه‌ی حسرت است، به چه دلیل از کمبود آب رنج می‌برد؟ غبار و دود به هر جایی آمده و نام بیدل را با خود برده‌اند.