هوش مصنوعی: شمع‌ها از این جمع بی‌فایده به هر سو رفته‌اند و سر به سوی آسمان بلند کرده‌اند، مانند اینکه به گریبان خود می‌نگرند.

هوش مصنوعی: آشنایی با جنس و نوع لباس کاروان‌ها، با نگاه پیرمرد کنعانی، که گویی به سوی افق رفته‌اند.

هوش مصنوعی: خوشی و زیبایی منحصر به فرد تو را از نگاه‌های بی‌رحم نگو، زیرا غزال‌ها به خاطر غیرت و نجابت لیلی از این سرزمین رفته‌اند.

هوش مصنوعی: در دشت عشق، مانند خاکی که نرگس‌ها در آن می‌رویند، زیبایی‌هایی وجود دارد. اما در این میان، چشمان زیبا و دلنشین ما در جایی دیگر در حال رفتن هستند.

هوش مصنوعی: تنها کاری که نفس انجام می‌دهد، دست به دست هم دادن است و کسانی که از این مسیر رفته‌اند، همه پشیمان برگشته‌اند.

هوش مصنوعی: صبحدم قیامت چه زمانی خواهد بود که ما چشمان عبرت‌آموز خود را باز کنیم؛ در حالی که خواب‌آوران در کنار دیوارها، مژگانشان را از ما دور کرده‌اند.

هوش مصنوعی: شاید آدم نادانی به کمک کسانی بیاید که به طور بی‌هدف و بدون برنامه در زندگی خود حرکت می‌کنند، به طوری که همچون امواج دریا بالا و پایین می‌روند و به این سو و آن سو می‌افتند.

هوش مصنوعی: کسی که با تیرهای دلخراش تقدیر روبرو می‌شود، چه کار می‌تواند بکند وقتی که از لب‌های او سخن خارج شده و از بین رفته‌اند.

هوش مصنوعی: در جشنی که در آن فرصتی برای زیبایی وجود نداشت، پروانه دچار سحر شد. شمع‌ها به خاطر غم و اندوه خاموش شدند و دوستان هم رفته‌اند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از این خانه‌ی پر از اندوه با ساز و نوا نیامده است، چون سخن از لب‌های پریشان رفته و آن‌ها هم رفته‌اند.

هوش مصنوعی: می‌گوید به پری: حرص و طمع را کنار بگذار. پری پاسخ می‌دهد که دندان‌ها به دنبال نان رفته‌اند. به این معنا که انسان برای تأمین نیازهای اولیه‌اش، گاهی مجبور است به دنبال کسب و کار و درآمد برود و حرص را کنار بگذارد.

هوش مصنوعی: چشم‌ها به خاطر زیبایی و جذابیت خود، به مانند رنگ‌هایی که از دست نقاش می‌ریزند، به وجود آمده‌اند. این زیبایی به گونه‌ای است که گویی از قلمی که با اشک به نگارش درآمده، نشأت گرفته است.