هوش مصنوعی: این اشتیاق‌ها و رقابت‌های بی‌پایان، باعث شده‌اند که هنرهای مختلف آسیب ببینند و در نهایت، به جای پیشرفت، موجب خجالت و نقص در شخصیت‌ها شده‌اند.

هوش مصنوعی: شراب غفلت در دستان فرزندان زمانه است، آنها به گونه‌ای مست هستند که لیوان مرگ را شکسته‌اند.

هوش مصنوعی: اضطراب و ناامیدی ناشی از نفس انسانی هرگز کم نمی‌شود، زیرا اساس و بنیاد دل به خاطر تپش‌هایش به شکسته‌گی مبتلا شده است.

هوش مصنوعی: در زلف دوست هیچ غم و ناراحتی وجود نداشت، این دانه‌ها از دوری و جدایی خرمن خراب شده‌اند.

هوش مصنوعی: ای پروردگارا، به چه جادو و فریبی قلب من دوباره آسیب می‌بیند؟ من دلی دارم که قبلاً دیگران آن را شکسته‌اند.

هوش مصنوعی: در دنیایی که مانند سنگ، وحشت و دشواری به وجود آمده است، من را مانند آب در یک آهن شکسته، احاطه کرده‌اند.

هوش مصنوعی: هر گلی که دیدم، نشانه‌ای از درد و خونریزی داشت. خداوندا، چه میزان زخم و آسیب در دل باغ و گلزار وجود دارد!

هوش مصنوعی: صدای برق در حال جلوه‌گری است و نفس موج‌ها را می‌زند. مردم به شعله‌ای که در امان است، نگاه می‌کنند و به آن توجه دارند.

هوش مصنوعی: پرواز من مانند موجی از درد و اندوه در دل است و فقط همین است. بال‌هایی که داشتم، به خاطر تپش‌های دل شکسته‌اند.

هوش مصنوعی: هر جزئی از وجود من رنگ و نمادی متفاوت دارد که نشانه بهاری پرشور است، اما آینه من شکسته و نمی‌تواند آن را به درستی نشان دهد.

هوش مصنوعی: امروز حتی انکار کردن هم نشانه موفقیت دوستی است. دوستان از رنگ و روی ما به همت خود صفوف دشمنان را شکسته‌اند.

هوش مصنوعی: ما به خاطر ناتوانی‌ام نمی‌دانیم باید به کجا برویم؛ در این حال، دل ما مانند رشته‌ای است که سر آن گسیخته شده است.

هوش مصنوعی: ما در برابر ننگ و ضعف خود را عقب‌نشینی نکردیم و از مشکلات هیچ چیز بر ما نیامده است، بلکه درد و رنج ما ناشی از شکست‌های خودمان است.

هوش مصنوعی: در این بهار، هیچ گلی نیست که بخواهد در اینجا بماند. همه از رنگ خودشان شکایت دارند و زندگی را بی‌حوصله گذرانده‌اند.