هوش مصنوعی: در جایی که فرهنگ و ادب با قدرت حضور دارد، افرادی که نیاز مالی ندارند، با افتخار و با ارادت سر و گردنشان را بالا می‌گیرند.

هوش مصنوعی: آسمان و ستاره‌ها درگیر کار خود نیستند و در این فضای خالی، همه از حیرت و شگفتی دست برداشته‌اند.

هوش مصنوعی: در موقعیتی که دل و چشم و مشاهده یکی شده‌اند، همه احساس درد و غم دارند زیرا آینه نتوانسته است به درستی منعکس کند.

هوش مصنوعی: در هر فصل، چه بهار و چه پاییز، در باغ، هر رنگ و جلوه‌ای که به نمایش گذاشته می‌شود، نشان‌دهنده این است که همه چیز در نهایت به همان سرنوشت و تقدیر خود می‌رسد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که مانند پرنده‌ای که فقط نامش معروف است و هیچ نشانی از آن وجود ندارد، تمام شهرت او به خاطر صدای پروازش است که از پرهایش به گوش می‌رسد. در واقع، تنها چیزی که از او باقی مانده آوازه‌ای است که درباره‌اش گفته می‌شود.

هوش مصنوعی: پرندگان باغ وقتی به حقیقت و ایمان نزدیک می‌شوند، آواز می‌خوانند و همین آواز نیز نشانی از برتری و زیبایی آنهاست.

هوش مصنوعی: از آغاز تا پایان، هر چیزی که دیده‌ایم تنها تصاویری هستند که در آینه خیال ما منعکس شده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر کسی به مقصد نرسیده، جای شگفتی نیست زیرا آن‌ها که به سوی خودشان حرکت می‌کنند، راهی نمی‌شناسند و بی‌هدف پیش می‌روند.

هوش مصنوعی: راه حلی برای خودسری و نافرمانی مردم وجود ندارد، زیرا در همه جهات زندگی، خوشی‌ها را به غم تبدیل کرده‌اند.

هوش مصنوعی: خودشناسی نشان‌دهنده‌ی اصالت و یکتایی فرد نیست. بیدل می‌گوید افرادی که به درستی خود را نشناخته‌اند، در واقع همه از یک ذات مشترک برخوردارند.