هوش مصنوعی: بسیار به خاطر تو غمگین و بیمار شده‌ام، حتی در خواب نیز یاد تو در کنارم حاضر است و می‌گوید که اگر فرصت داشتم، به یاد تو می‌ماندم.

هوش مصنوعی: زندگی به سرعت سپری شد، اما من هنوز هم به خاطر وفاداری‌ام افتخار می‌کنم، زیرا از زیبایی و جذابیت او، که در قد و قامتش نمایان است، تحت تأثیر قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که ماه نو (بهار) از راه می‌رسد، قضا و قدر مانند کماندار با قدرت و شجاعت به میدان می‌آید و همه را به چالش می‌کشد، اما در این میان، حتی توانایی مقاومت و ایستادگی نیز از برخی سلب می‌شود.

هوش مصنوعی: تا همیشه، اثر شرم‌آور کنجکاوی باقی می‌ماند؛ در حالی که آن شخص در جمع به شکست و سقوط افتاد، اما موهای او همچنان باقی ماند.

هوش مصنوعی: همه از این باغ رفته‌اند و در جستجوی چیزی هستیم. تنها چیزی که از فاخته‌ها باقی مانده، همین صدای کوکو است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی به کمال برسی و در زندگی به هدف‌های بزرگ دست یابی، باید از هرزه‌روی و بی‌هدفی پرهیز کنی. مانند گل نافی که وقتی به پختگی می‌رسد، کم‌کم از دوستی با آهو می‌پردازند و باید در مسیر رشد خود متمرکز بمانی.

هوش مصنوعی: ای کاش تصویری از گردن معشوق در جیبم داشتم، اما رنگی که بتوانم با آن نقاشی کنم، تنها به سر زانوی من باقی مانده است.

هوش مصنوعی: ای حبابی که زیبایی و وقار تو مانند آینه است، حیات و زندگی تو به همین زیبایی بستگی دارد؛ همان‌طور که وقتی عرق از چهره می‌چکد، دیگر نشانه‌ای از آن زیبایی باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: شبیه به عکسی که سادگی از آینه‌ها برداشت، هر آنچه که در وجود تو جا گرفت، تو رفتی و آن تصویر باقی ماند.

هوش مصنوعی: فرصت‌های گرانبها هرگز برنمی‌گردند و دردناک است که از دست بروند. در میان این نگرانی، احساسات و رنگ‌ها کمرنگ می‌شوند و دل را در تنگنا قرار می‌دهند.

هوش مصنوعی: من می‌گویم که چگونه با این توانایی و امکانات کم خودم را به زیبایی می‌زنم؛ دل‌نازک من، پیش از این هم در آن موهای مجنون‌وار که زیباست، ماندگار بود.