هوش مصنوعی: به دنبال رفتن معشوق، تنها یاد و خاطره‌اش برای ما باقی مانده و هیچ چیز دیگر از او برای ما نمانده است.

هوش مصنوعی: مانند شمعی که پس از سوختن خاکسترش نور و گرما را نشان می‌دهد، من نیز سوختم و حسرتی در دل کسی باقی ماند که منتظر من بود.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که از من باقی مانده، خاکی است که بر سرم ریخته‌اند. حتی یک سجده برای تو داشتم که آن هم بر زمین باقی ماند.

هوش مصنوعی: اگر فهم و عقل به ما درس عبرت بدهد، مانند نشانه‌ای است از خشکی و ناتوانی که در دستان شاهان و در گنجینه‌هایشان باقی مانده است.

هوش مصنوعی: نفس و حیات تو مانند گردی در فضا پراکنده است، با این حال، نه شوق این جمع را فراموش کرده‌ای و نه خود را به آن محدود کرده‌ای.

هوش مصنوعی: آیینه حقیقت به خاطر تصویر تو دچار مشکل شده است؛ هرجا که خیال و تردید راه پیدا کرده، یقین و روشنی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه همه چیزم از بین رفته و به باد رفته، اما امید من به تو هنوز مانند خاکی است که همیشه در کوی تو باقی مانده است.

هوش مصنوعی: ما برهنه و بی‌پوششیم، همچنان که اسباب زندگی به راحتی در دسترس نیست. کوتاهی دامن من، از آسیب و غارت، به اندازه‌ای است که چین و چروک‌های زندگی به وضوح نمایان شده‌اند.

هوش مصنوعی: من خاکستر وجودم را به نسیم خیالی آن کوچه تقدیم کرده‌ام و این گرد و غبار نمی‌تواند در زمین بماند.

هوش مصنوعی: چون هلال ماهی را به عنوان انتخاب خود می‌فهمم که با یک حرکت ابرو از پیشانی‌اش، نشان تسلیم را به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعری احساساتی عمیق را بیان می‌کند. او از زیبایی و ظرافتی که در یک چهره وجود دارد صحبت می‌کند و تأثیر آن بر دلش را توصیف می‌کند. غمی که در صدای گوش‌نواز او حس می‌شود، به یادش می‌ماند و روحش را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در واقع، او احساسی ترکیبی از زیبایی و غم را تجربه می‌کند که در عمق وجودش باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: بیدل در اینجا به کسی اشاره می‌کند که در مسیر عشق، دلی شکسته و گریانی دارد. او احساس می‌کند که غم و درد دلش بر او چیره شده و نمی‌تواند از عشق محبوبش دور باشد. در واقع، او بیان می‌کند که این حالت غم و اندوه به هیچ چیز بهشت‌گونه‌ای نمی‌رسد و در این راه عشق، عمیق‌ترین احساساتش را تجربه می‌کند.