هوش مصنوعی: اگر خواسته باشی از وجود خویش جدا شوی، زمانی که آرامش در برابر تو ظاهر شود، به سادگی و پاکی حیرت ما در دستانمان است تا زمانی که اشک‌ها از مژگان فرو ریخته شود.

هوش مصنوعی: نماز ما از ناتوانی دیگر نیازی به معبد ندارد، مگر آنکه در آنجا که خستگی را احساس می‌کنم، در حال سجده به آرامش برسم.

هوش مصنوعی: در این دنیا که پر از ناامیدی است، آیا چیزی جز امید برای ما باقی مانده است؟ اگر کسی آرزوی نبودن و عدم را داشته باشد، به این دنیای پر از غم و اندوه می‌آید.

هوش مصنوعی: از وضعیت زندگی هیچ نتیجه‌ای نگرفتم جز ناامیدی. چه کار می‌توانم بکنم با این حس پشیمانی که سرشار از عبرت است؟

هوش مصنوعی: در تلاش‌هایم، به این ضعف و ناتوانی که در خود می‌بینم، اگر نتوانم سایه‌ام را از دیوار پایین بیاورم، واقعاً ناامید و غمگین می‌شوم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم که چطور دامن زلف را از دست داده‌ام. ای خدای من، صدای دست که به هم می‌کوبم، بوی مشک را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: اگر تمام آب حیات در یک جا جمع باشد، هیچ‌گاه نباید به‌طور مکرر و زود به زود در آن محل حاضر شوی، چراکه ممکن است در آن جمع به عواقب ناخوشایندی دچار شوی. در واقع، باید در حضور در این نوع مجالس تأمل و احتیاط کرد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از وجود خود بی‌خبر بودم، هیچ چیز نتوانست مرا تحت تأثیر قرار دهد. لحظه‌ای احساس عرقی سرد بر روی صورتم نشسته که نشان‌دهنده‌ی این است که این شعله در درونم به دود تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: با خود می‌گفتم که وقتی به مقام و جایگاهی بالا برسم، از این دو دنیا جدا خواهم شد. اما در واقع، ناامیدی و مشکلات زندگی مانند تار و پود به من چسبیده است.