هوش مصنوعی: اگر ترس و اضطراب من یکبار در دشت وجود بروز کند، شاید به خاطر آن، به دامان قیامت و روز رستاخیز بر گردم.

هوش مصنوعی: چشم‌های من که پر از اشک هستند، ناله و غم آن گل را از یاد نبر که از باغ نی خوشبو شکوفا می‌شود.

هوش مصنوعی: کجا نسیم خوشی که خبر از وصالی بدهد؛ نسیمی که بتواند شوق دل را به پرواز درآورد و غنچه وجودم را در آغوش بگیرد تا به سوی معشوق بشکفد.

هوش مصنوعی: با صد خیابان می‌توان بهشت را طراحی کرد، اما زیبایی یک مژه از چشمی که بر روی محبوبان شکوفا شود، ارزش بیشتری دارد.

هوش مصنوعی: تا زمان قیامت، در این خاکی که اثر پای اوست، قلب می‌تپد، آینه‌ها درخشش دارند، گل‌ها می‌شکفند و جان‌ها زنده می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر آن لعل خندان بشکفد، هستی ابدی مانند گلی به دامان عدم خواهد ریخت.

هوش مصنوعی: فروشندگان گل برای ارائه احساسات و شور و شوق نیاز به ابزاری دارند و من نگرانم که بدون حمایت و مراقبت، غنچه‌های این باغ به آرامی شکوفا شوند.

هوش مصنوعی: ناله‌ها و صداهای غم‌انگیزی از دل بی‌احساس و بی‌درد شنیده می‌شود. ای کاش این باغ و گلستان به شانس و قسمت خوشبختی بلبل‌ها شکوفا شود.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که لازم است، شرم و حیا است. ابر در بهار با ذاتی نرم و مهربان، با برکتش به زمین می‌ریزد و درختان را سیراب می‌کند تا شکوفه‌ها و برکت‌ها نمایان شوند.

هوش مصنوعی: بر دل ناامید و بی‌حس، ضربه‌ای می‌زنم و آرزو می‌کنم که این مشکل و درد، به‌خاطر تلاش‌هایم به نتیجه برسد و به شکوفایی برسد.