هوش مصنوعی: ما از وقایع تلخ زندگی غمگین نشدیم و در برابر چالش‌ها و مشکلات، دل‌سرد و ناامید نگردیدیم. تلاش‌های‌مان مانند دیواری در برابر امواج و ضعف‌های دنیا مقاوم و استوار است.

هوش مصنوعی: با اینکه من لباس فقر به تن دارم و به زرق و برق‌های دنیا اهمیت نمی‌دهم، اما این نمد (پشمینه) هیچ‌گاه به آب آینه سنگین نشده است.

هوش مصنوعی: از دشواری‌های پذیرش مردم نمی‌توان خسته شد، خوشا به حال کسی که شایسته ستایش و نغمه‌های تحسین است.

هوش مصنوعی: سفله بدون دستیار خضر، راستی و راهمان را گم کرده است. او که پیاده است، چرخش نادرستی دارد و تا زمانی که از نظر فکری و معنوی به کمال نرسد، نمی‌تواند به درستی هدایت شود.

هوش مصنوعی: سینه‌ی پاک و بی‌نقص هم نمی‌تواند درمانی برای زخم‌های عمیق و بدجنسی باشد که تیغ یک قاتل باعث آن شده است. وداع با زنگی که نشانه‌ی رفع کینه است، به تنهایی کافی نیست.

هوش مصنوعی: دست از شادابی و زیبایی این چمن بردارید، چرا که شبنمی که در پشت ناخن زین حنا به رنگی درنیامده است، نشانه‌ای از آن نیست.

هوش مصنوعی: صبح که تیغ آفتاب بالا می‌آید، ابروهای من از خواب ناز بیدار نمی‌شود و من همچون شمعی هستم که در زندگی‌ام تلخی‌های بسیار را تجربه کرده‌ام، اما این تلخی‌ها هیچ‌گاه شیرین و دلپذیر نمی‌شود.

هوش مصنوعی: در بهار، شهر صنعت و هنر معانی و زیبایی‌ها مانند گل‌ها هستند، اما من نتوانستم به راحتی از آنها استفاده کنم و تنها به یک اشاره کوچک بسنده کردم.

هوش مصنوعی: باد خزان به شوخی می‌گوید که سرمایه‌اش بی‌فایده است؛ زیرا این گلشن پر از کاه، او را به طلا تبدیل نکرده است.

هوش مصنوعی: در حالتی که در خواب بی‌خیالی به سر می‌بریم، به نظر می‌رسد که راحتی وجود دارد. اما در نهایت، چه فایده‌ای دارد؟ رنگ ما و حال ما دگرگون شده و دیگر قابل استفاده نیستیم.

هوش مصنوعی: بیدل به حدی از قید و بند زبان رهاست که حتی در ناله‌هایش هم نمی‌تواند این جمله برجسته را به طور واضح بیان کند.